Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

οι… ΠΑΝΚ ΜΠΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ’80 ΣΤΟ «ΕΘΝΟΣ» ή αλλιώς… βαράτε βιολιτζήδες

Φίλος μού σφύριξε, χθες, στο Gagarin 205 (στη συναυλία των Stress, των ANFO και των Cartoons), τις «κοτρώνες» που γράφτηκαν από κάποια κυρία Νατάσα Παπανικολάου στο Έθνος τής 19/3, με αφορμή την υπό κατασκευή ταινία Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο που σχετίζεται με τα ελληνικά μουσικά eighties. Το κείμενο της Παπανικολάου έχει τίτλο Φλας μπακ στις πανκ μπάντες του ’80… και από ’κει ακόμη αντιλαμβάνεσαι (από τον τίτλο εννοώ) πως κάτι δεν πάει καλά με την συντάκτρια, αφού –και με βάση όσα έχουν διαρρεύσει δηλαδή– η ταινία δεν ασχολείται αποκλειστικώς με το punk. Αν η Παπανικολάου δεν μπερδεύτηκε με το… Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων, τότε κάτι άλλο, σοβαρότερο, πρέπει να συμβαίνει.
Οι τρεις πρώτες παράγραφοι τού εν λόγω κειμένου είναι ένα ύπατο δείγμα δημοσιογραφικής προχειρότητας… και εν τέλει ανευθυνότητας. Από ’κει θ’ αρχίσω κι εκεί θα τελειώσω… Τις αντιγράφω και στη συνέχεια θα τις σχολιάσω: 
«Μεταφερόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Η Μελίνα Μερκούρη φωτογραφίζεται με τη Νίνα Χάγκεν στα παρασκήνια του πρώτου ροκ φεστιβάλ της Αθήνας, του θρυλικού ‘Rock in Athens’ στο Καλλιμάρμαρο, όπου για πρώτη φορά στη χώρα μας εμφανίζονται στην ίδια σκηνή οι Clash, οι Depeche Mode, οι Cure και οι Stranglers. Από τη δημόσια τηλεόραση και το ‘Μουσικόραμα’ φτάνουν στο ευρύ κοινό, οι πρώτοι new wave, πανκ και ποστ πανκ ήχοι, ενώ η κασέτα είναι το μοναδικό μέσο διάδοσης της μουσικής. Την ίδια εποχή γεννιέται στην Ελλάδα μια ανεξάρτητη μουσική σκηνή η οποία καταφέρνει να βρεθεί σε πλήρη συγχρονισμό με τις αντίστοιχες σκηνές του Βερολίνου, της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου. Εκφραστές της οι Anti Troppau Council, οι Metro Decay οι Magic De Spell, οι Villa 21, οι ΑΝΤΙ, τα Αρνάκια, οι Last Drive, οι Panx Romana και άλλες μπάντες που έδωσαν τη δική τους μάχη απέναντι στο ‘σκυλάδικο’ και μπήκαν στο περιθώριο γνωρίζοντας την πολεμική του συστήματος».
Τώρα, από πότε ο Ιούλιος του 1985 αποκαλείται «αρχές της δεκαετίας του ’80» αυτό είναι ένα μυστήριο. Όπως είναι γνωστόν το Rock in Athens ’85 διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο το διήμερο 26-27 Ιουλίου 1985 – ακριβώς στα μέσα, δηλαδή, της δεκαετίας του ’80 και όχι «στις αρχές». Αν, λοιπόν, δεν μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ούτε σε τούτο, τότε είναι μάλλον αδύνατον να συμφωνήσουμε σε όλα τα υπόλοιπα και... μάλλον σοβαρότερα.
Όταν η Παπανικολάου γράφει πως «από τη δημόσια τηλεόραση και το ‘Μουσικόραμα’ φτάνουν στο ευρύ κοινό, οι πρώτοι new wave, πανκ και ποστ πανκ ήχοι» το πιο πιθανόν είναι κάποιος να την πήρε στο λαιμό του. Δεν περίμενε κανένα Μουσικόραμα ο κόσμος, για ν’ ακούσει… πανκ και μεταπάνκ, αφού το βασικό μενού της εκπομπής ήταν τα tops. Ο Γκούτης αν δεν σε έπρηζε με George Michael και Duran Duran σε έπρηζε, σίγουρα, με Peter Gabriel, που ενίοτε ήταν πιο βαρετός (παρότι είχε ωραία βιντεοκλίπ). Θέλω να πω πως πολλοί από εμάς που μπορεί να ρίχναμε καμμιά ματιά στο Μουσικόραμα το κάναμε πιο πολύ εξαιτίας των βίντεο· καθότι δεν υπήρχε περίπτωση να έβλεπες αλλού τα οπτικά ποιήματα του David Byrne ή των Startled Insects.
Όταν πανκ δίσκοι κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα από το 1977, όταν υπήρχαν ραδιοφωνικές εκπομπές όπως του Αργύρη Ζήλου (Χωρίς Περιστροφές) ή ακόμη και του Γιάννη Πετρίδη (που μπορούσες ν’ ακούσεις όλο το πανκ και μεταπάνκ της Virgin…) και όταν όλα τα μουσικά περιοδικά γράφανε και ξαναγράφανε για το πανκ ήδη από το ’77, κανείς δεν περίμενε να πάρει γραμμή βλέποντας το Μουσικόραμα.
Όσον αφορά εκείνο το… «η κασέτα είναι το μοναδικό μέσο διάδοσης της μουσικής» δεν χρειάζεται να πω πως είναι πολύ χοντρή μπαρούφα. Πώς μπορεί η κασέτα να είναι «μοναδική», όταν υπήρχε ο δίσκος βινυλίου (33 και 45 στροφών) και βεβαίως το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση; Αλλά και οι συναυλίες ή και τα έντυπα, δεν αποτελούν και αυτά μέσα διάδοσης της μουσικής ή της μουσικής πληροφορίας; Καθότι και η μουσική πληροφορία διαδίδει (εμμέσως) τη μουσική. Μαθαίνεις για κάτι, και εν συνεχεία το αναζητάς για να το ακούσεις. Αυτά είναι προφανή πράγματα και απορώ δηλαδή πως καθόμαστε και τα συζητάμε.
Όταν η Παπανικολάου γράφει πως «την ίδια εποχή γεννιέται στην Ελλάδα μια ανεξάρτητη μουσική σκηνή η οποία καταφέρνει να βρεθεί σε πλήρη συγχρονισμό με τις αντίστοιχες σκηνές του Βερολίνου, της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου» είναι ξανά εκτός τόπου και χρόνου. Κατ’ αρχάς να διευκρινίσω πως η λέξη «ανεξάρτητη», όσον αφορά στην γέννηση μιας σκηνής είναι πλεονασμός. Όλες οι σκηνές όταν ξεκινούν να διαμορφώνονται είναι ανεξάρτητες. Κάποιες, δε, διατηρούν την ανεξαρτησία τους και όταν μπαίνουν στην δισκογραφία, ενώ κάποιες άλλες όχι. Ο όρος «ανεξαρτησία» δεν είναι απλός, και ούτε καθαρίζεις εύκολα μαζί του. Έχουν υπάρξει ανεξάρτητες εταιρείες με ποικίλα στεγανά (τα λένε τα γκρουπ αυτά), που μπροστά τους τινές πολυεθνικές αποδεικνύονται πολλάκις… ανεξάρτητες μεμονωμένες (όπως λέγαμε παλαιά για κάποιους υποψηφίους σε εκλογές). Βασικά είναι θέμα ανθρώπων (που δουλεύουν σε ανεξάρτητα ή… εξαρτημένα μέσα). Εξάλλου και στην ελληνική δισκογραφία της εποχής αν ανατρέξει κανείς θα διαπιστώσει πως ουκ ολίγα «νέα» ονόματα υποστηρίχθηκαν από πολυεθνικές. Δεν ξέρω αν κάποιοι μιλούν με υποτιμητικό τρόπο για τον Γιάννη Μπελτέκα, τους Sharp Ties, τους Scraptown, τους Psycho ή την Λευκή Συμφωνία επειδή ηχογραφούσαν στην ΕΜΙ, την CBS ή την WEA, αλλά αν το κάνουν τότε είναι κόπανοι. Και επιτέλους ας σταματήσει αυτή η σαχλαμάρα με την ελληνική σκηνή που καταφέρνει να βρεθεί σε πλήρη συγχρονισμό με ό,τι συνέβαινε έξω. Όπως έγραψα και προσφάτως (9/1/2014) μεταξύ άλλων:
«Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω (ένα ανάμεσα στα πολλά). Βγαίνουν κάποιοι και λένε πως για πρώτη φορά στα χρόνια του ’80 ό,τι συνέβαινε ‘έξω’ συνέβαινε κι εδώ. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Στα μέσα του ’60 ο ήχος των Beatles, των Stones και των Kinks αναπαραγόταν την ίδιαν εποχή και στην Ελλάδα από τα ελληνικά συγκροτήματα. (Να μην αναφέρω, τώρα, δεκάδες παραδείγματα). Ορισμένοι θέλουν να εμφανίσουν την δεκαετία του ’60 ως… λίθινη εποχή, ξεχνώντας πως στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν ‘τα πάντα’ στις 45 στροφές (και κάποια LP) και πως τα συγκροτήματα επηρεάζονταν από τους Animals και τους Troggs, μαθαίνοντας να παίζουν rock και garage-punk εν τη γενέσει τους. Απεναντίας, έπρεπε να περάσουν 3-4 χρόνια από την εποχή που κυκλοφόρησαν σε ελληνικά βινύλια οι Sex Pistols και οι Damned (1977), για να πάρουν γραμμή κάποιοι πως υπήρχε και το πανκ. Κι ας έκαναν τα περιοδικά αφιερώματα στο πανκ (Μουσική, τεύχος 5, 4/1978), κι ας μετέδιδε “God save the Queen” ο Πετρίδης στο ραδιόφωνο. Εγώ θέλω να ρωτήσω. Γιατί δε σκάσανε punk συγκροτήματα στην Ελλάδα το 1977; Ή έστω το 1978, όταν είχε βγει και το “Rocket to Russia” των Ramones; Δεν υπήρχαν 18χρονοι το 1978, που γρατζούναγαν κιθάρες και χτυπούσαν ντραμς; Δεν υπήρχε ο 815 στα Πανεπιστήμια; Δεν υπήρχαν οι αύρες και τα MAT της Δεξιάς, που πλακώνανε τον κόσμο; Δεν υπήρχαν καταλήψεις; Δεν υπήρχε το Χημείο; Που ήταν οι πάνκηδες τότε; Και ποια κοινωνική αναγκαιότητα, τέλος πάντων, έφερε το πανκ στην Ελλάδα το 1980-81; Γιατί δεν γράφτηκε πανκ (με ελληνικό στίχο) το 1978 (όταν οι συνθήκες ήταν ακμαιότατες) και γράφτηκε το 1983-84; Αν αυτό δεν είναι καθυστέρηση… ετών φωτός, τότε τι είναι;».
Αλλά αυτά είναι... ψιλά γράμματα, δεν είναι ερωτήματα που απασχολούν την Παπανικολάου. Ούτε φυσικά όλα τα γκρουπ που αναφέρονται στο κείμενό της (Anti Troppau Council, Metro Decay, Magic de Spell, Villa 21, ΑΝΤΙ, Αρνάκια, Last Drive, Panx Romana) σχετίζονταν μεταξύ τους. Τι δουλειά είχαν οι Last Drive που έπαιζαν γκαράζ και γκαραζοψυχεδέλεια με τους Panx Romana που έπαιζαν ελληνόφωνο πανκ ή με το new wave των Metro Decay;
Έχω την… βεβαιότητα πως υπάρχει σφοδρή τάση μυθοποίησης των eighties και πως ορισμένοι προσπαθούν να απαλείψουν τινές διαχωριστικές γραμμές (οι οποίες μπορεί να μην ήταν σοβαρές, αλλά υπήρχαν, ήταν έντονες και λειτουργούσαν).
Ας πούμε κανείς από ’κείνους που γνωρίζουν πώς λειτουργούσαν τα πράγματα της εποχής δεν θα έβαζε στο ίδιο τσουβάλι ελληνόφωνα (Metro Decay, Panx Romana) και αγγλόφωνα συγκροτήματα (Anti Troppau Council). Προσέξτε τι έλεγαν οι τελευταίοι (οι Anti Troppau Council) στο περιοδικό Μουσική λίγο μετά τα μέσα των 80s (το 1986 ας πούμε, όχι το 1981…):
«Πρώτα απ’ όλα δεν συμφωνούμε με τον όρο ‘αγγλόφωνο ροκ γκρουπ’, γιατί πιστεύουμε ότι ένα τραγούδι μπορείς να το πεις ροκ όταν έχει αγγλικούς στίχους. Από ’κει και πέρα μπορεί κάποιος να τραγουδάει στα ελληνικά ή στα γερμανικά χρησιμοποιώντας ροκ στοιχεία στη μουσική του ή και ροκ ιδεολογία στους στίχους του. Για αισθητικούς όμως λόγους δεν μπορούμε να το πούμε ροκ, δεν ακούγεται ‘ροκ’».
Έφερα στο φως αυτό το απόσπασμα για να δουν ορισμένοι, που δεν τα έζησαν τα πράγματα (ή για να… φρεσκάρουν τη μνήμη τους οι παλαιότεροι), πως υπήρχαν χοντρά στεγανά στα eighties μεταξύ των συγκροτημάτων, ενώ ακούγονταν απίστευτες υπερβολές, για να μην μιλήσω για… χοντρές χοντράδες και φανώ (χωρίς να είμαι) υπερβολικός. Μάλιστα, αυτά δεν τα έλεγαν μόνον τα συγκροτήματα, αλλά περνούσαν και στον κόσμο. Απ’ όσο, δε, μπορώ να θυμηθώ κανένας από τους φίλους μου που άκουγε Last Drive δεν άκουγε και Panx Romana, και όσοι ακούγανε Αρνάκια (στα live εννοώ) δεν γουστάρανε με τίποτα το “Cpt Blind” των Magic de Spell (που ήταν αγγλόφωνο και electro).
Υπήρχαν γούστα δηλαδή και διαφορετικές αισθητικές πεποιθήσεις – δεν ήταν όλα «ένα». Πάντως οι χοντράδες ακούγονταν, συνήθως, από ’κείνους που τραγουδούσαν στην αγγλική, καθότι οι ελληνόφωνοι έμοιαζαν και ήταν (όταν ήταν) πιο συνειδητοποιημένοι. Να τι έλεγαν στο ίδιο τεύχος της Μουσικής οι Λευκή Συμφωνία (ένα από τα σημαντικότερα ελληνόφωνα γκρουπ της δεκαετίας, που ηχογραφούσε για την EMI/ Columbia):
«Επιδιώκουμε χρησιμοποιώντας και αναλύοντας τις φόρμες του rock να τις ανανεώσουμε μορφολογικά και αισθητικά και να τις προσαρμόσουμε στη μουσική μας, προσπαθώντας φυσικά να αποφύγουμε τον κίνδυνο των κλισέ και της επανάληψης. Πιστεύουμε ότι μόνο με πολύ ψάξιμο και πίστη σ’ αυτό που κάνεις μπορείς να δημιουργήσεις κάτι πρωτότυπο και ενδιαφέρον».

Αυτό το εισιτήριο μού το έκοψε στο ταμείο του Rodeo, τον Φεβρουάριο του 1986, κάποιος άνθρωπος του «συστήματος»…
Την τεράστια «κοτρώνα», όμως, την τρώμε κατακέφαλα στο τέλος. Αφήνω κατά μέρος το «σκυλάδικο» (που έδωσε φαΐ και πιοτί σε πλείστους όσους μουσικούς του ελληνικού ροκ) και που πιθανώς η συντάκτρια το συγχέει με το… κωλομεγλυφέ λαϊκό της παραλιακής, και μένω στην… πολεμική του συστήματος.
Για ποια «πολεμική» από το «σύστημα» μας μιλάει η Παπανικολάου, όταν προηγουμένως έχει αναφερθεί στο «θρυλικό ‘Rock in Athens’ στο Καλλιμάρμαρο»; O… Καραμπελιάς, που ’χε «λεβέντες νέους αναρχικούς κι ωραίους», ήταν πίσω από τους Clash και την Nina Hagen ή το… Ministere de la Culture της Μελίνας Μερκούρη;
Όταν πάμπολλα συγκροτήματα των μέσων του ’80 (Ασυμφωνία –τι έπαιζαν αυτοί, θυμάται κανείς;–, Daltons, Λήτης + Τρυκ, Λευκή Συμφωνία, Μαύρο Πρόβατο, Magic de Spell, Panx Romana, Σύνδρομο, Scraptown, Sharp Ties, Τρύπες…) ανήκαν στην Μουσική Συνεργατική Κίνηση Αθήνας (ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α.) που συνεργαζόταν με την πασοκική Γενική Γραμματεία Νέα Γενιάς, επί Στεφάνου Μανίκα (1984-86), παίρνοντας μέρος και στις σχετικές τηλεοπτικές εκπομπές τής τότε ΕΡΤ-2, τι ρόλο έπαιζε το «σύστημα»; Προσέξτε τι έλεγε –το «σύστημα»– δια στόματος Στεφάνου Μανίκα (το ξαναλέω, από το πασοκικό Υπουργείο Πολιτισμού επί Μελίνας Μερκούρη) στην Μουσική (#102, 5/1986):
«Αυτό το έμπρακτο ενδιαφέρον της πολιτείας ίσως ξενίζει. Και είναι φυσικό, όταν στο παρελθόν τα πάντα είχαν περίπου αφεθεί στους αδυσώπητους νόμους του εμπορικού κυκλώματος, χωρίς την δυνατότητα ισχυρής εναλλακτικής πληροφόρησης. Όταν ολόκληρα μουσικά ρεύματα είχαν ‘αφορισθεί’[sic]. (…) Έχουμε την πρόθεση, τη φιλοδοξία, αλλά και το χρέος να συμβάλλουμε. Χωρίς καμία διάθεση χειραγώγησης.(…) Χρέος της πολιτείας είναι –και σαν Γ.Γ. αυτό επιδιώκουμε– να υποβοηθήσει την προσέγγιση με την καλλιτεχνική δημιουργία και τον δημιουργό(…). Ενθαρρύνουμε και υποστηρίζουμε τη δημιουργία συνεργατικών κινήσεων καλλιτεχνών. Αυτές οι ‘κοοπερατίβες’ πιστεύουμε ότι είναι μια ανάγκη κι ένα βήμα στον χώρο της τέχνης.(…) Η εκκίνηση έγινε με την δημιουργία της ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α.(…) για να απομακρυνθεί η μουσική δημιουργία από την εμπορική σκοπιμότητα και να προσεγγίσει πιο άμεσα στον βασικό της προορισμό που είναι η ‘άσκηση της ψυχής’».
Μην νομίζετε πως το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι εκ του μη όντος. Απλώς εφάρμοζε, με αδεξιότητα, πρακτικές που ήδη είχαν εφαρμοστεί στην Γαλλία επί Jack Lang (εκείνον αντέγραφε η Μερκούρη), αλλά και στο τότε «ανατολικό μπλοκ (στην Σοβιετική Ένωση, την Γιουγκοσλαβία και την Ανατολική Γερμανία). Μάλιστα από τέτοιες ιδέες εμφορούνταν όχι μόνον οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και διάφοροι εγχώριοι κομμουνιστές, όπως διαπιστώνουμε από τα πρακτικά του Συμποσίου Τέχνη και Ιδεολογία, που είχε οργανωθεί από το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ και την Πολιτιστική Επιτροπή της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, στην Αθήνα, στο διάστημα 20-24 Απρίλη του 1983 (δες το σχετικό βιβλίο στις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, από το 1984). Ο ανατολικογερμανός εισηγητής Φίλιπ Ντικ προβαίνει σ’ έναν ύμνο του γερμανόφωνου ανατολικογερμανικού ροκ, μέσα από το οποίο (ροκ) αναδεικνύονταν… «τραγούδια που υποστήριξαν και ύμνησαν τον αγώνα του βιετναμέζικου λαού ενάντια στην αμερικανική επίθεση, τραγούδια για την αντίσταση των χιλιανών συντρόφων ενάντια στο φασισμό, τραγούδια για τον ηρωικό αγώνα του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Ισραήλ, καθώς και τραγούδια που εκφράζουν την αλληλεγγύη της γερμανικής νεολαίας στον αγωνιζόμενο λαό του Σαλαβαδόρ».
Ποιός θα μπορούσε να αντιτιθόταν στους σκοπούς μιας τέτοιας ροκ τραγουδοποιίας;
Θέλω να πω δηλαδή πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, πως κανένας δεν κατέχει την πάσα αλήθεια και πως μόνο μέσα από την έρευνα και το ενδελεχές ψάξιμο, θα μπορέσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, τα οποία να στέκουν.
Το ροκ είναι ένα πολύπλοκο κοινωνικό φαινόμενο, με πολύ διαφορετικές εκφάνσεις, που υπηρετήθηκε τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή, και καλόν είναι να προσέχουμε τι λέμε πριν ανοίξουμε το στόμα μας ή το πληκτρολόγιο. Γιατί πολλή αρλούμπα κυκλοφορεί τελευταία…

42 σχόλια:

  1. Κατα αρχας το 85 ειχε τελειωσει το πανκ.Και βεβαια υπηρχε πανκ το 77 και πανκηδες αλλα υπηρχε και η ΚΝΕ και καποιοι σοσιαλιστες που κατι τετοια δεν τα θελανε και τα τιμωρουσανε αυστηρως και δια ροπαλου. Μετα το 80 βεβαια ...ολα αλλαξανε. Και φωτογραφιες βγαζανε αμα χρειαζοτανε και στις συναυλιες τους φωναζανε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Που υπήρχαν έλληνες πάνκηδες και συγκροτήματα πανκ το '77; Για πες μας κανένα όνομα;

      Διαγραφή
    2. Τι σημασια εχουν τα ονοματα γυμνασιακων γκρουπς μετα απο τοσα χρονια; Δεν νομιζω αλλωστε οτι ενα κινημα νομιμοπιοιειται απο την υπαρξη γνωστων μουσικων συγκροτηματων. Δεν ξερω την ηλικια σου αλλα το 78-80 υπηρχαν πανκ ατομα στην Θεσσαλονικη στις σχολες οπως υπηρχαν και οι αντιδρασεις απο αριστερα και πολυ εντονες. Κραξιμο για να λεμε την σωστη λεξη. Και ξυλο ενιοτε.
      Τελος παντων θελω να πω οτι η αρθρογραφος δεν βαζει το θεμα στην σωστη διασταση που κατα την γνωμη μου πρεπει να περιεχει και πολιτικη τοποθετηση. Αλλα ζηταω πολλα...

      Διαγραφή
  2. Ενδιαφέρον κείμενο. Κάποιες παρατηρήσεις-ενστάσεις.

    -Το Μουσικόραμα έπαιζε κυρίως charts, αλλά σου πέταγε από το πουθενά και clips από πιο άγνωστα (στο ευρύ κοινό τουλάχιστον) new wave/punk/rock γκρουπ. Πρόχειρα θυμάμαι να έχω δει εκεί clips από Ramones, New Model Army, Monochrome Set, Shriekback, Banshees, Cure (πριν γίνουν ευρέως γνωστοί στην Ελλάδα-γύρω στο 1984), U2 (επίσης-1983-1984). Και φυσικά Floyd του 1967, οπού έπαθα ένα σοκ (άσχετο, αλλά έπρεπε να το πω).

    -Η κασέτα τότε δεν ήταν το μοναδικό, αλλά το κύριο μέσο ακρόασης και ανταλλαγής μουσικών, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Κυκλοφορούσαν δίσκοι και ο κόσμος αγόραζε κάποιους, αλλά όχι πολλούς, γιατί τότε ήταν ιδιαίτερα ακριβοί, αναλογικά. Έχω κρατήσει άπειρα mixtapes από φίλους, δισκάδικα, ακόμα και από μπαρ από τότε. Όπως είχα φτιάξει και πολλά mixtapes για φίλους. Επίσης στο (κρατικό) ραδιόφωνο κάποιες φορές μπορούσες να ακούσεις απίστευτα πράγματα.

    -Μέχρι τις αρχές του 1990 ελληνόφωνα και αγγλόφωνα group ψιλο-συνυπήρχαν. Δεν ητάν ιδιαίτερα σπάνιο να πας σε συναυλία και να δεις τέτοιες μπαντες να παίζουν μαζί σε φεστιβάλ. Και έχω πολλούς φίλους που άκουγαν και Panx Romana και Drive ή Λευκή Συμφωνία και Mushrooms. Ο διαχωρισμός έγινε γύρω στις αρχές με μέσα της δεκαετίας του '90, όπου κάποιες ελληνόφωνες μπάντες "ξέφυγαν" εμπορικά (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά κλπ) και ιδιαίτερα όταν άρχισαν να εμφανίζονται κάποιες άθλιες μπάντες που αντέγραφαν αυτό τον ήχο.

    -H αλήθεια είναι ότι οι Κνίτες, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν γούσταραν (φανερά) το ροκ μέχρι τα μέσα του '80. Είχα τσακωθεί με ουκ ολίγους τότε επειδή άκουγα "υποπροϊόντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού". Τι ήθελα και εγώ να πάω με μπλούζα Doors σε επαρχιακό φεστιβάλ της ΚΝΕ (τρελλό γέλιο); Από τα τέλη του '80 αυτό άλλαξε και έβλεπες σε φεστιβάλ της ΚΝΕ να παίζουν και ροκ μπάντες.

    -Το ροκ στην Ανατολική Ευρώπη επί κομμουνισμού σηκώνει πολύ κουβέντα. Από συνεντεύξεις μελών τέτοιων group, συμπεραίνω ότι μάλλον κυνηγητό έτρωγαν, ενίοτε και φυλακή (βλ. Plastic People Of The Universe), παρά αβάντα. Και φυσικά λογοκρισία. Όχι ότι δεν έβγαιναν σπουδαίες μπάντες υπό την ανοχή - και σπανιότερα την ενθάρρυνση - των αρχών εκεί (Matadors, Phoenix, Yu Gruppa, Illes κλπ). Αλλά δεν ήταν και στις άμεσες προτεραιότητες του (εκάστοτε) Κόμματος η προώθηση του ροκ.

    Αυτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για το Μουσικόραμα αυτό είπα κι εγώ. Κυρίως charts και που και που έσκαγε και τίποτ’ άλλο. Τους Pink Floyd (“Arnold Layne” ή “See Emily play”) τους θυμάμαι κι εγώ. Προσωπικώς, πάντως, δεν ενημερωνόμουν από το Μουσικόραμα.

      Εντάξει. Κι εγώ έγραφα και άκουγα κασέτες, αλλά βασικά αγοράζα βινύλια. Δούλευα για ν’ αγοράζω κυρίως δίσκους και βιβλία.

      Την δεκαετία του ’80 ήταν ισχυρός ο διαχωρισμός ελληνόφωνα-αγγλόφωνα (την δεκαετία του ’90 είχαμε ξεπέσει σε γραφικότητες). Όταν γράφω «ισχυρός διαχωρισμός» δεν εννοώ πως οι αγγλόφωνοι σκοτώνονταν με τους ελληνόφωνους. Απλώς, διατυπώνονταν ακραίες απόψεις, συνεχώς, στα περιοδικά και στις συνεντεύξεις των συγκροτημάτων.

      Το ΚΚΕ είχε διαφορετικές απόψεις για το ροκ μέσα στα χρόνια. Αυτό δεν είναι εξ ανάγκης κακό. Δείχνει προσαρμογή στα εκάστοτε δεδομένα. Την… ντιρεκτίβα Φαράκου για το ροκ (υποθέτω πως ξέρεις ποιος ήταν ο Γρηγόρης Φαράκος) έτσι όπως εκείνη εκφράστηκε μέσα από τις Φυλακές Αβέρωφ το 1969 την γνωρίζεις; (Αν όχι το φυλάω, για άλλη φορά, για έκπληξη).

      Αμάν πια μ’ αυτούς τους Plastic People of the Universe. Όλο γι’ αυτούς μας λένε, όσοι θέλουν να θίξουν τα κακώς κείμενα στο παλιό «ανατολικό μπλοκ». Εδώ οι Αμερικάνοι (ΣΙΑ και ΕΦ ΜΠΙ ΑΪ) οδήγησαν στην αυτοκτονία (αν δεν τον σκότωσαν) τον μεγάλο (και αριστερό – να μην το ξεχνάμε αυτό) Phil Ochs. Υπάρχουν πάμπολλοι που οδηγήθηκαν, στην Δύση, σε καλλιτεχνική ή φυσική εξαφάνιση (λογοκρισίες, φυλακές, αυτοκτονίες…) και θα λέμε συνεχώς για τους Plastic People; Γιατί δεν λέμε για τον Phil Ochs ή για τον Νικόλα Άσιμο; Δεν ήταν εκεί η Κόλαση κι εδώ ο Παράδεισος.
      (Δεν έχω πρόβλημα, εννοείται, να πούμε και για τους Plastic People, οι οποίοι καλλιτεχνικώς μου είναι μάλλον αδιάφοροι. Ας το βάλω λοιπόν σ’ ένα πλάνο, ώστε να κάνω, κάποια στιγμή, κάτι και γι’ αυτούς).

      Διαγραφή
  3. Κάτι που δεν φαίνεται να πολυσυζητιέται από εκείνα τα χρόνια ήταν και τα υψηλά επίπεδα βίας ανάμεσα στις διάφορες "ομάδες". Πάνκιδες, ροκαμπιλάδες, σκινάδες, μεταλλάδες, φρικιά, νιουγειβάδες πλακωνόντουσαν συχνά μεταξύ τους αλλά και αναμεταξύ τους για διάφορες αφορμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνέβαινε αυτό, όντως, μέσα στο πλαίσιο της πάντα εν εκρήξει εφηβικής αδρεναλίνης και της ανάγκης για ομαδοποίηση (της ανάγκης να «κρυφτείς» δηλαδή, πίσω από κάποιον που σου μοιάζει).
      Φυσικά, δεν υπαγόρευε καμμία κοινωνική αναγκαιότητα την αντιμαχία ανάμεσα στις διάφορες «ομάδες» (μόνον ο κάλος που είχαν στο κεφάλι τους), αφού όλες στο ίδιο καζάνι έβραζαν. Στο ίδιο αφεντικό έλεγαν «καλημέρα» την επομένη μέρα.

      Διαγραφή
    2. Υπήρχε μια ένταση και ένας ηλεκτρισμός στις ροκ παρέες του 80 που δεν την έβλεπες ούτε πριν σύμφωνα με τους παλιότερους, ούτε μετά
      σύμφωνα με τις εμπειρίες μου από νεότερα παιδιά.

      Μία πιθανή εξήγηση είναι πως ειδικά εκείνη τη περίοδο άνοιξε πολύ η ψαλίδα ανάμεσα στην ενημέρωση και τις καταναλωτικές δυνατότητες του μέσου εφήβου. Μάθαινες για πολλά και ενδιαφέροντα συγκροτήματα χωρίς όμως να μπορείς να αποκτήσεις εύκολα δουλειές τους, είτε γιατί απλά δεν βρίσκονταν είτε επειδή αν πετύχαινες κάτι σου ήταν υπερβολικά ακριβό.

      Το αποτέλεσμα ήταν να μετατρέπονται οι δίσκοι, αλλά εξ αντανακλάσεως συχνά και οι κασέτες, σε ιδιαίτερα σύμβολα status τα οποία αύξαναν τη συνοχή μιας ομάδας σε σχέση με τις άλλες ομάδες και τα δικά τους σύμβολα status, και κατ΄επέκταση και την αντιπαλότητα μεταξύ τους.

      Ταυτόχρονα, συνήθως τα παιδιά από πιο προνομιούχες οικογένειες είχαν καλύτερη πρόσβαση σε αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα με συνέπεια να αναπαράγονται με ιδιαίτερα αδρό τρόπο οι ταξικές διαφορές της ευρύτερης κοινωνίας μέσα στις εφηβικές αυτές ομάδες, και κατ'επέκταση να είναι ιδιαίτερα αυξημένες οι εντάσεις στο εσωτερικό τους. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με το ντύσιμο.

      Όλα τα παραπάνω βασίζονται φυσικά στις δικές μου αναμνήσεις και εμπειρίες. Άλλοι ίσως να τα έζησαν ή να τα θυμούνται αλλιώς τα πράγματα

      Διαγραφή
    3. Μπορεί οι ταξικές διαφορές, γενικώς, να αντανακλούν στα ντυσίματα, αλλά εν σχέσει με το πώς αυτές (οι διαφορές) εμφανίζονταν στις μουσικές ομάδες των 80s πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Ποιοι άκουγαν Metro Decay; Τα παιδιά της εργατικής τάξης ή οι Μαρουσιώτες και οι Κηφισιώτες; Δεν μπορώ να απαντήσω, με εύκολο τρόπο, σ’ αυτό το ερώτημα. Αν κρίνω από τις (σχολικές και φοιτητικές) παρέες μου, τα ελληνικά γκρουπ δεν απασχολούσαν σχεδόν κανέναν. Κι αν κάποιοι μπορεί να άκουγαν λίγο Φατμέ ή Μουσικές Ταξιαρχίες, τα συγκροτήματα της Creep ας πούμε δεν τα άκουγε κανείς. Ορισμένοι νομίζουν πως η γενιά μας «μεγάλωσε» με Fill Scars και Ποθουλάκη. Δεν είναι καθόλου έτσι. (Και δεν αναφέρομαι σ’ εμένα, που μπορεί να έδειχνα ένα ενδιαφέρον γύρω από το πώς το ροκ μετατρεπόταν σε «ελληνικό», αλλά για την γενικότερη κατάσταση).

      Πάντως αυτό με τον δίσκο δεν ισχύει. Ο δίσκος δηλαδή δεν αποτελούσε στοιχείο κοινωνικού διαχωρισμού. Πρώτα-πρώτα, στα χρόνια του ’80 δεν ήταν ακριβός. Το 1981 το μεροκάματο είχε 620 δραχμές (τόσα έπαιρνα, ως μαθητής που δούλευα τα καλοκαίρια), ενώ ο δίσκος είχε σχεδόν τα μισά. Αυτή η αναλογία 1 προς 2 διατηρήθηκε σχεδόν σε όλη την δεκαετία του ’80, ενώ αργότερα ο δίσκος έγινε πιο ακριβός. Πριν την κρίση ας πούμε, με το μεροκάματο γύρω στα 25 ευρώ, ο δίσκος μπορεί να άγγιζε και τα 20. Άρα το να λέμε πως ο ελληνικός δίσκος ήταν ακριβός στην δεκαετία του ’80 είναι λάθος. (Φυσικά δεν μιλάμε για τους δίσκους από την Αμερική, που είχαν 1 δολάριο και στην Ελλάδα τους πουλούσαν 7 και 8 χιλιάρικα). Το να αγόραζε κάποιος δίσκους στην δεκαετία του ’80 ήταν θέμα επιλογής. Για μένα, ας πούμε, ήταν πρώτη προτεραιότητα. Και όσα λεφτά έβγαζα (γιατί δούλευα), τα έριχνα κυρίως σε δίσκους και βιβλία. Μην μας το παίζουν ορισμένοι, τώρα, φουκαράδες του… underground, που δεν είχαν πέντε δίφραγκα ν’ αγοράσουν βινύλια και την έβγαζαν μόνο με κασέτες. Γιατί ρε φίλε μου, στο λέω και τελειώνω, ποτέ κανείς εμένα δεν μου ζήτησε να του γράψω κασέτες με ελληνικά συγκροτήματα του ’80. Οι περισσότεροι από τους γνωστούς μου γελάγανε και μόνον που τ’ ακούγανε από σπόντα…

      Διαγραφή
    4. Στις δικές μου παρέες τα συγκροτήματα της CREEP ήταν γνωστά, αγαπητά και εύκολα προσβάσιμα.
      Το πρόβλημα ξεκινούσε με τα ανεξάρτητα του εξωτερικού για τα οποία μαθαίναμε μέσω Ήχου, Ποπ & Ροκ και μέσω των εκπομπών του Τρίτου, αλλά που οι δίσκοι τους ήταν δύσκολο να βρεθούν και συνήθως πάρα πολύ ακριβοί. Μεγάλο ζήτημα θυμάμαι να είχε προκύψει και προς τα τέλη των 80s όταν έγιναν της μόδας τα 60s και τα 70s. Θυμάμαι ένα παιδί είχε καταφέρει να βρει τον δίσκο των KAK σε Γαλλική επανέκδοση και είχαμε κάνει ουρά έξω από το σπίτι του με τις κασέτες στα χέρια.

      Φυσικά, κανείς δεν μας ανάγκαζε να ασχολούμαστε με αυτά τα πράγματα. Έλα όμως που για κάποιο λόγο είχαμε φάει εφηβικό κόλλημα και υποφέραμε.

      Είναι πάντως τόσο εντυπωσιακό πώς σήμερα κάποιος υποψιασμένος, καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή και με ανοιγμένο το YOUTUBE
      μπορεί να μάθει σε ένα απόγευμα όσα τότε δεν μπορούσαμε σε χρόνια.

      Διαγραφή
    5. Πάντως οι ελληνικοί δίσκοι της εποχής (εννοώ τα dark, new, electro, punk κ.λπ.) δεν πουλάγανε τίποτα. Σπανίως εξαντλείτο στον καιρό της η πρώτη κοπή, και σχεδόν ποτέ δεν υπήρχε δεύτερη από την ίδιαν εταιρεία.
      Θυμάμαι πως στις αρχές του ’90, όλοι οι ελληνικοί κατάλογοι πουλούσαν τα 45άρια της Creep (δέκα χρόνια παλιά δηλαδή τότε) σε τρέχουσες τιμές (δηλαδή αστείες) και τα οποία δεν τ’ αγόραζε, ούτε τότε, κανείς… Τα δε απούλητα των Jaywalkers στα μέσα του ’90 έπιαναν… ράφια στα δισκάδικα, ενώ τώρα η κάθε κόπια ξεπερνά τα 700 ευρώ στο discogs… Έβλεπα δεκάδες φορές το LP των Statues In Motion στα μαγαζιά και στα παζάρια και ποτέ δεν το αγόρασα (γιατί δεν μου έλεγε τίποτα), ενώ τώρα… γιορτάζονται τα 30 χρόνια του! Ορισμένες φορές είναι για γέλια η κατάσταση…

      Ήμασταν και αμαθείς… και βεβαίως ανυπόμονοι… Παίρναμε τοις μετρητοίς τις μπαρούφες που διαδίδονταν από ’δω κι από ’κει… Από τους ΚΑΚ ένα κομμάτι έκανε την διαφορά (“Trieulogy”) κι εκείνο υπήρχε σ’ ένα “Endless Journey”… Πόσοι είχαν αγοράσει, τότε, τον πειρατή για original ένας θεός ξέρει… Αργότερα βεβαίως βγήκε σε φθηνιάρικο LP και CD και τελείωσε η ιστορία…

      Διαγραφή
    6. Άσε...Πόσες δάγκες μας είχαν κάνει τότε...

      Δεν πειράζει, όμως! Αυτή η έκσταση που ένιωθες όταν έβρισκες ένα δίσκο που έψαχνες χρόνια, και με τρεμάμενα χέρια τον έβαζες στο πικ-άπ και σου έβγαινε και αριστούργημα...

      Σίγουρα έχεις δίκιο για τα Ελληνικά συγκροτήματα. Η περίπτωση που μου έχει μείνει ήταν με το "Φώς Και Η Σκιά του". Μας το είχε σπρώξει ο Βάιος σαν δήθεν limited edition όταν πρωτοβγήκε. Μετά το βλέπαμε για χρόνια στα δισκάδικα στις προσφορές, και πρόσφατα έμαθα πως η μεταχειρισμένη κόπια πιάνει και τα 100 ευρώ.

      Διαγραφή
    7. ε,όχι και 100 - τελευταία φορά που το κοίταξα (λόγω 30ετίας των Last Drive) στα 40 ήτανε (εκτός κι αν κοιτάζεις μόνο Έλληνες πωλητές οι οποίοι έχουν διεθνή φήμη ως καρχαρίες...)

      Διαγραφή
    8. Γειά,

      Μόλις έριξα μια ματιά στο DISCOGS και οι τιμές είναι 46.88 (Γερμανία), 60.00 (Ελλάδα), 72.00 (Σουηδία), 75.00 (Ελλάδα), 85.00 (Ελλάδα) και 110.00 (Ελλάδα).

      Πάντως αυτός που μου το είχε πεί, απ'όσο θυμάμαι, αναφερόταν στα δισκάδικα στο Μοναστηράκι

      Διαγραφή
    9. Το Φως Και Η Σκιά Του θα κυκλοφορήσει την Record Store Day από των Λωτό σε 375 κομμάτια.

      Nik_Ta

      Διαγραφή
    10. Κάτι σε σχέση με τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις στις ροκ παρέες του '80.

      Στις δικές μου παρέες συνυπήρχαν ταυτόχρονα παιδιά από περισσότερο και λιγότερο προνομιούχες οικογένειες.

      Και επειδή μιλάμε για παιδιά Λυκείου που ζούσαν με τους δικούς τους και ότι λεφτά είχαν προέρχονταν από χαρτζηλίκι, οι διαφορές στο ντύσιμο, τη δισκοθήκη και το γενικότερο "αέρα" φαινόντουσαν πολύ και προκαλούσαν εντάσεις στο εσωτερικό τους.

      Τώρα, αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Κοινωνικές διαφοροποιήσεις τέτοιου είδους υπήρχαν και μέσα σε άλλου τύπου παρέες και σε άλλες εποχές. Αν όμως συνδυαστεί με το γεγονός πως ειδικά εκείνη τη περίοδο οι ακριβοί δίσκοι εισαγωγής και κάποια ακριβά ενδυματολογικά αξεσουάρ, εισαγωγής και αυτά, ήταν ιδιαίτερα επιθυμητά σε αυτές τις παρέες, ίσως να μπορεί να εξηγήσει (μερικώς πάντα) αυτή την ένταση και τον ηλεκτρισμό που κάποιοι θυμόμαστε από εκείνα τα χρόνια.

      Μια άλλη πιθανή (μερική και αυτή) εξήγηση να είναι και δημογραφική/ιστορική. Συνυπήρξαν εκείνη τη περίοδο άνθρωποι 40 και 50 χρονών, κοινωνικώς και επαγγελματικώς ενεργοί, που είχαν ζήσει κατοχή, εμφύλιο και τη μεταπολεμική ανέχεια μαζί με 16χρονα που κυκλοφορούσαν με παραμάνες στα αυτιά και καρφάκια στα μαλλιά και που δεν τους είχε λείψει ποτέ τίποτα από βασικά αγαθά.

      Εγώ προσωπικά ένοιωσα ντροπή (καλώς ή κακώς δεν ξέρω - σε τελική ανάλυση τόσα ξέραμε και εμείς τόσα κάναμε) όταν με τα χρόνια συνειδητοποίησα τι είχαν τραβήξει στα νιάτα τους αυτές οι "φιγούρες εξουσίας" που εμείς τότε αντιμετωπίζαμε με τέτοια περιφρόνηση.

      Διαγραφή
  4. Επειδή μυρίζομαι πάλι σήριαλ με περισσότερες συνέχειες από τον "Άγνωστο Πόλεμο" θα δηλώσω εξ΄αρχής την επιθυμία μου να το αποφύγουμε. Αν αποφάσισα να σχολιάσω είναι κυρίως επειδή εμπλέκεται στο συγκεκριμένο άρθρο το ντοκυμαντέρ μας. Λοιπόν και όσο πιο απλά γίνεται:
    -Απορώ φίλε Φώντα πώς από τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας (2 συναυλίες με συγκροτήματα του '80) επιλέγεις να ασχοληθείς με την διόρθωση των "λαθών" ενός άρθρου εφημερίδας! Θα δεχόμουν οτι οι συναυλίες που έγιναν είναι ασήμαντες και θα το κατανοούσα αν δεν έγραφες τίποτα, αλλά το να ασχολείσαι με ένα άρθρο που αφορά τη συναυλία κι όχι με το ίδιο το γεγονός, μου φαίνεται... πώς να το πω; Ας μην το πω.
    -Ξεκαθαρίζω οτι τις πληροφορίες της η δημοσιογράφος τις πήρε από μια τηλεφωνική συνέντευξη με τον Μιχάλη Καφαντάρη, τον σκηνοθέτη του ντοκυμαντέρ (με τον οποίο έχουμε ολόιδιες, καρμπόν, απόψεις και θέσεις -απλά αναφέρω το γεγονός για να πω οτι κι εγώ διάβασα το άρθρο σαν αναγνώστης).
    -Συμφωνώ οτι ο τίτλος είναι άκυρος.
    -Θεωρώ οτι είναι σχολαστικισμός η παρατήρηση περί αρχών του '80 εφόσον αναφέρεται ο τίτλος της συναυλίας και όλοι μπορούν να δουν πότε έγινε. Άλλωστε πρόκειται για άρθρο εφημερίδας κι όχι για μελέτη! Να ήταν μόνο τέτοια τα λάθη των δημοσιογράφων και τι στον κόσμο!
    -Περί Μουσικοράματος και ΕΥΡΕΩΣ ΚΟΙΝΟΥ θα πω οτι έτσι ακριβώς ήταν (το λέει κι ο σχολιαστής παραπάνω). Το '80 η ΟΠΤΙΚΗ επαφή (ξέρουμε όλοι τη σημασία της) του ΕΥΡΕΩΣ κοινού με τα συγκροτήματα αυτού του είδους ήταν από το Μουσικόραμα. Οι οπαδοί αυτής της μουσικής δεν περίμεναν βέβαια το Γκούτη (εγώ, θυμάμαι ότι πήγαινα στο Dragonfly για να βλέπω σχετικά βίντεο), αλλά το ΕΥΡΥ κοινό (οι συμμαθητές μου που άκουγαν Πουλόπουλο και Σίτι) εκεί πρωτοείδαν αυτά τα πράγματα. Λειψά και πετσοκομμένα βέβαια.
    -Η κασέτα ως μέσο ΔΙΑΔΟΣΗΣ της μουσικής: Φώντα μου, μάλλον κατάλαβες την πατάτα γι΄αυτό έβαλες το "εμμέσως" αλλά δεν σώζεται. Λοιπόν, ο δίσκος είναι μέσο ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ της μουσικής, το ραδιόφωνο είχε ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ μουσικές εκπομπές που έπαιζαν αυτό το είδος (τις ανέφερες και μόνος σου) η δε τηλεόραση είχε ακόμα πιο λίγα. Τα μουσικά περιοδικά δεν διαδίδουν μουσική -ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝ ΠΕΡΙ ΑΥΤΗΣ. Για τους πιτσιρικάδες του '80 που άκουγαν αυτά τα πράγματα η κασέτα ήταν όντως Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ να ανταλλάξουν μουσική (άρα να τη διαδόσουν). Και σ΄αυτούς αναφέρεται η συγκεκριμένη πρόταση, στους οπαδούς της συγκεκριμένης μουσικής όχι ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ. Γιατί το ραδιόφωνο ΔΙΕΔΙΔΕ κυρίως ελαφρολαϊκά.
    -Περί συγχρονισμού της ελληνικής σκηνής με τις υπόλοιπες του Δυτικού κόσμου -πώς σου ήρθε οτι αναφέρεται στο πανκ; Επειδή αυτή η άποψη είναι δική μου, σού λέω οτι εννοεί (και εννοείται) οτι μιλάμε για το Νιού Γουέιβ, το ποστ πανκ και το πανκ της δεύτερης γενιάς. Το πανκ της πρώτης γενιάς όντως έσβησε στις αρχές του ΄80 αλλά δεν βρήκε και μιμητές στην Ελλάδα. Το "γιατί δεν βγήκαν πανκ μπάντες το ΄77" δεν το ξέρω αλλά ξέρω οτι ΗΔΗ από το '78-'79 έπαιζαν νιού γουέιβ οι Trash και οι Παρθενογένεσις. Ταυτόχρονα με τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο -τι έκπληξη!
    -Γράφεις οτι στα μέσα του ΄60 ο ήχος των Στόουνς και των Μπιτλς αναπαραγόταν από τα ελληνικά συγκροτήματα -για να το λες έτσι θα είναι. Εγώ όμως υποστηρίζω οτι τα συγκροτήματα του '80 είχαν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ήχο. Έπαιζαν νιού γουέιβ, για παράδειγμα, αλλά οι Μέτρο ξεχώριζαν από τους Κιούρ όσο το δερμάτινο από το τζιν μπουφάν. Εκεί υπάρχει η μοναδικότητα αυτής της εποχής.
    -Περί Ανεξάρτητης σκηνής, αμπελοφιλοσοφείς και συγνώμη που το γράφω έτσι. Ανεξάρτητη μουσική σκηνή ονομάζεται αυτή που δισκογραφείται από ανεξάρτητες εταιρείες ή κυκλοφορεί τη μουσική της DIY. Ο λόγος της αναφοράς της συγκεκριμένης σκηνής είναι επειδή με αυτή καταπιάνεται το ντοκυμαντέρ και ο λόγος που καταπιανόμαστε ΜΟΝΟ με αυτή είναι καθαρά χρηστικός. Αν βάζαμε κι αυτούς που δισκογράφησαν σε μεγάλες εταιρείες (πολυεθνικές κλπ) δε θα μας έφτανε το τρίωρο. Για τον ίδιο λόγο επιλέξαμε τη σκηνή της Αθήνας (κι επειδή εδώ μένουμε) και αποκλείσαμε αυτή της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας κλπ. Λόγος λοιπόν ΧΡΗΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και όχι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (συνέχεια)
    -Το έκανες με το ελληνικό ροκ του '60-'70, το κάνεις και τώρα. Ποιο; Την αναπαραγωγή αυτής της μονολιθικής ΚΚΕδικης άποψης οτι οι ασχολούμενοι με τη μουσική αυτή ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος. (Έφριξα στο προηγούμενο άρθρο σου που έλεγες "λοβοτομημένους" όσους ακούγανε Βέλβετ στη χούντα!) Παραθέτεις το Ροκ ιν Άθενς και τη ΜΟΥΣΥΝΚΑ, θα σου θυμίσω και τους ΄Ηχους του Χειμώνα και το Πεδίο του Άρεως. Όλα με κρατική αρωγή. Προσπάθειες προσέγγισης (λέγεται και καπέλωμα) των νέων οι οποίες απέτυχαν παταγωδώς, Και συνοδευόταν ΠΑΝΤΑ από άγρια καταστολή -θυμάσαι την "επιχείρηση Αρετή"; Θυμάσαι το κλείσιμο των μαγαζιών στην Πλάκα; Ποιοι ήταν τα θύματα αυτών των επιχειρήσεων της αστυνομίας; Και μιας και μιλάμε για σύστημα, μήπως ξέρεις κάποιο πανκ συγκρότημα που να δισκογράφησε τότε σε μεγάλη εταιρεία;
    -Σαφώς υπήρχαν ένα κάρο κόντρες μεταξύ των συγκροτημάτων της εποχής, για τη γλώσσα, για γκόμενες, για το μουσικό ύφος και για χίλια δυο άλλα που καλύτερα να μην αναφέρουμε. Ο λόγος όμως που καταγράφονται στο άρθρο όλοι μαζί είναι ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ. Και το ντοκυμαντέρ αναφέρεται στο ΄80. Μη μου πεις οτι όλα αυτά δεν ήταν συγκροτήματα του ΄80, θα κρεμαστώ!
    -Περί ΚΝΕ και πάνκηδων (κυρίως εκεί υπήρχε το μεγάλο κυνηγητό) μάλλον έχεις άγνοια του θέματος. Η ΘΕΣΗ της ΚΝΕ, της Πανσπουδαστικής (και του ΚΚΕ υποθέτω) περί αυτού του είδους της μουσικής το ΄80 ήταν πέτρινη: "πρόκειται για προβοκάτορες". Γι΄αυτό άλλωστε και έριχναν ξύλο έξω από τις συναυλίες (μαζί με τους Αγανακτισμένους πολίτες του Πασόκ), γι΄αυτό και αγωνίζονταν να μη δίνονται οι σχολές για συναυλίες -θυμάσαι εκείνους τους ωραίους τίτλους των εφημερίδων: "Οι πανκ τα σπάνε" με τα γεγονότα στο ΕΜΠ μετά την ακύρωση της συναυλίας στην ΑΣΟΕΕ; Δεν έχεις τίποτα σχετικό στο αρχείο σου;

    Αυτά είχα να πω και ελπίζω να είμαι κατανοητός -δεν θα το αντέξω να επανέλθω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Α ΜΕΡΟΣ

    Κατ’ αρχάς Θανάση Γιαννόπουλε, ή σκέτο Θανάση (είναι καλύτερο), χαίρομαι επειδή βοηθάς, μέσω της συγκεκριμένης νηφάλιας απάντησής σου, στο να αποκατασταθεί, μεταξύ μας, μία σωστή διαδικτυακή επικοινωνία. Αυτό είναι κέρδος και για ’μας, και για όσους μας παρακολουθούν. Χωρίς ακρότητες και χωρίς λεκτικούς τραμπουκισμούς να μπορέσουμε να καταγράψουμε τις σκέψεις μας.
    Δεν θα μακρηγορήσω. Θα πω όμως κάποια λόγια, για τα περισσότερα από τα θέματα που θίγονται.

    Το δικό μου… ίρτζι είναι να διορθώνω τα λάθη των άλλων. Αλλά και τα δικά μου. Συνεχώς. Παρακαλώ δε και τους άλλους, αν ενδιαφέρονται, να μου υποδεικνύουν τα όποια και όσα λάθη μου. Μόνον έτσι θα προάγουμε τη γνώση. Μόνον έτσι θα γίνουμε όλοι μας καλύτεροι. Επίσης δεν είναι… ίρτζι μου να γράφω για πράγματα που παρακολουθώ. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό, αλλά δεν θέλω τώρα να τον αναπτύξω. Σπανίως, δηλαδή, αναφέρομαι σε live, σε παραστάσεις και σε άλλα διάφορα που τυχαίνει να δω. Και φυσικά, επί του προκειμένου, δεν ασχολήθηκα με άρθρο που να αφορά στην συναυλία, αλλά ασχολήθηκα με ορισμένες απόψεις που διατυπώθηκαν με αφορμή μια συναυλία. Η διαφορά κατανοητή. Επίσης, απ’ ό,τι θα πρόσεξες, σχολίασα μόνον όσα διατυπώθηκαν από την δημοσιογράφο του Έθνους στις πρώτες λίγες παραγράφους και δεν αναφέρθηκα καθόλου στο υπόλοιπο μέρος τους άρθρου, στα της ταινίας κ.λπ.. Θα περιμένω να την δω πρώτα και ίσως τότε –αν κρίνω– να πω όσα έχω να πω. Πάμε λοιπόν.

    Το να γράφει κάποιος… «Μεταφερόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η Μελίνα Μερκούρη φωτογραφίζεται με τη Νίνα Χάγκεν…»… είναι λάθος. Το καλοκαίρι του ’85 δεν μπορεί να είναι… αρχές του ’80. Δεν το διόρθωσα για να δείξω στους αναγνώστες πότε πράγματι έγινε η συναυλία (ο κόσμος το ξέρει), αλλά για να υπενθυμίσω πως κάποιος πληρώνεται, εν τέλει, για να γράφει ό,τι του κατέβει. (Όχι δηλαδή πως αν δεν πληρωνόταν θα απαλλασσόταν των ευθυνών του).

    Για την…κασέτα. Δεν κατάλαβα καμμία «πατάτα», όταν χρησιμοποίησα τη λέξη «εμμέσως». Το «εμμέσως» σχετίζεται με το γεγονός πως και η μουσική πληροφορία διαδίδει (εμμέσως) τη μουσική. Δεν την διαδίδει, δηλαδή, μόνον ο ήχος. Απορώ με το εν λόγω κόλλημα. Όταν όλα τα γκρουπ ηχογραφούσαν δίσκους, εμείς θα καθόμαστε να συζητάμε για τις κασέτες; Εγώ δεν ξέρω κασέτες των Metro Decay και των Χωρίς Περιδέραιο. Δίσκους έβγαζαν οι άνθρωποι και αυτούς αγόραζα. Έτσι, ικανοποιούσα και το γούστο μου, ενώ στήριζα τόσο το συγκρότημα όσο και την εταιρεία. Έγραφα όμως και κασέτες (όχι με τραγούδια των Metro Decay ή των Χωρίς Περιδέραιο) – κυρίως για να ρίξω καμμιά συμφοιτήτρια, όχι για να διαδώσω τη μουσική. Δεν αρνούμαι την χρησιμότητα της κασέτας και είμαι φαν της. Απλώς δεν δέχομαι το «η κασέτα είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ μέσο διάδοσης της μουσικής». Το θεωρώ μπαρούφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Β ΜΕΡΟΣ

    Για τον συγχρονισμό της ελληνικής σκηνής με τις υπόλοιπες του εξωτερικού. Ο πρώτος απόλυτος συγχρονισμός υπήρξε στα mid sixties. Οι Forminx δεν σχηματίστηκαν το 1967, αλλά το 1962. Η περίοδος του βρετανικού punk (του ’76), πέρασε στην Ελλάδα απαρατήρητη. Όταν οι Παρθενογένεσις ηχογραφούσαν το 1980 το “Try the taste” (ένα καθαρό punk κομμάτι) είχαν περάσει πια τέσσερα χρόνια. Τώρα βεβαίως εσύ μπορεί να πεις πως το “Try the taste” είναι new wave και όχι punk. Ok. Όσο και να το κουκουλώσουμε το πράγμα… συγχρονισμός δεν βγαίνει. Εδώ έχουν φθάσει κάποιοι να λένε punk το «Φλου» (δεν ξέρω γιατί – για να «τραβήξουν» το πανκ μέχρι το ’78-’79;). Το έχω ακούσει σε κουβέντες, δεν το έχω δει ακόμη γραμμένο…

    Αν οι Metro Decay ξεχωρίζανε από ξένα γκρουπ είναι γιατί τραγουδούσαν ελληνικά, και μόνον γι’ αυτό. Για κανέναν άλλο λόγο. Όπως ξεχώριζαν και οι Olympians ή οι Strangers για τον ίδιο λόγο στα sixties. Βεβαίως οι Forminx ξεχωρίζανε, ενίοτε, και από τις μουσικές τους, γιατί ήταν οι πρώτοι που διασκεύασαν δημοτικούς σκοπούς χώνοντάς τους στο ροκ (ας το πω έτσι). «Ξεχωρίζω» από μουσικής πλευράς σημαίνει βάζω ελληνικά στοιχεία στις μουσικές μου. Ό,τι έκαναν οι Εν Πλω ας πούμε το ’89. Μην μπερδευόμαστε. Κανένας Ιταλός δεν θα στοιχημάτιζε πως οι Anti Troppau, ας πούμε, ήταν ελληνικό συγκρότημα.

    Περί ανεξαρτησίας. Όλες οι σκηνές είναι ανεξάρτητες εν τη γενέσει τους. Αρχίζουν να είναι εξαρτώμενες από τη στιγμή που υπογράφουν σε πολυεθνικές. Αν δεν κάνουν καθόλου δίσκους συνεχίζουν να είναι ανεξάρτητες. Είναι σαφές αυτό που λέω.

    Λες πως έφριξες επειδή, κατά εσένα, στο άρθρο μου για την Μαρία Μήτσορα, είπα "λοβοτομημένους" όσους ακούγανε Βέλβετ στη χούντα! Κακώς έφριξες. Δεν το κατάλαβες. Είπα ακριβώς το αντίθετο. Έγραψα: «Το ότι, τώρα, μπορεί να υπήρχαν και ορισμένοι (ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΩ «λοβοτομημένους», ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΤΕΡΧΟΜΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΩΝ), που άκουγαν Velvet Underground π.χ., ή την έψαχναν με την ντρόγκα και τις ανατολίτικες θρησκείες και δοξασίες αποκομμένοι από τον κοινωνικό ιστό (το underground δρα εντός της κοινωνίας και όχι στο περιθώριό της) –όταν η Αθήνα σειόταν από τα τραγούδια του (παράνομου) Θεοδωράκη, του Μαρκόπουλου, του Ξυλούρη και του Καμπανέλλη– νομίζοντας, έτσι, πως πήγαιναν κόντρα στη χούντα αυτό είναι ένα ζήτημα-πρόβλημα».
    Άλλοι είπαν λοβοτομημένους τους αριστερούς. Εγώ είπα πως δεν θέλω να μετέρχομαι τέτοιων αφορισμών. Ο χαρακτηρισμός μου ήταν: «ζήτημα-πρόβλημα». Ξαναδιάβασέ το με προσοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γ ΜΕΡΟΣ

    Το ότι υπήρχαν ροκάδες που ήταν χαϊδεμένα παιδιά του «συστήματος» (σε κάθε εποχή) είναι αλήθεια – και μην το αρνείσαι.
    Τώρα με τα υπόλοιπα περί ΚΝΕ άφησέ τα να τα πούμε, αναλυτικότερα, όταν δω την ταινία σας. Απέφυγα, επιμελώς, να τα σχολιάσω από το άρθρο στο Έθνος, γιατί δεν έχω το κουράγιο, τώρα, να τσακωθούμε. Το είδες. Μην παριστάνεις όμως τον αγανακτισμένο, λέγοντας περαιτέρω πως έχω άγνοια του θέματος. Γιατί εγώ που έχω… άγνοια του θέματος σού έφερα να δεις (όρα βιβλίο «Τέχνη και Ιδεολογία») πώς έβλεπε η ΚΝΕ το ροκ το 1983. Αντιθέτως, εσύ δεν μου φέρνεις τίποτα, κανένα ντοκουμέντο, που να αποδεικνύει κάτι σοβαρότερο από κάποιο μεμονωμένο περιστατικό, το οποίο, προσωπικώς, δεν το γνωρίζω στην ολότητά του και στις λεπτομέρειές του (εννοώ τα περί ΕΜΠ και ΑΣΟΕΕ)· θα προσπαθήσω να το ψάξω όμως (θα βρω τα φύλλα των εφημερίδων της εποχής), θα το μελετήσω και θα σου πω τη γνώμη μου γι’ αυτό. Εκείνο που ξέρω είναι πως παρακολούθησα δεκάδες live στα eighties (από Ex-Humans, Stress και Γκέτο, μέχρι Χωρίς Περιδέραιο, Scoria και Φάντης Μπαστούνι – βάλε και καμμιά 50αριά ονόματα ανάμεσα, μπορεί και παραπάνω) σε σκηνές, σχολεία, πανεπιστήμια, πλατείες, κλαμπ, λιμάνια, κάστρα, αμφιθέατρα κ.λπ. και ποτέ δεν είδα οργανωμένους Κνίτες να διαλύουν συναυλίες. Ούτε με περίμεναν ποτέ… οικοδόμοι από κάποια «κόβα» έξω από τον Πήγασο ή από το Ροντέο, για να με πλακώσουν με καδρόνια.
    Κομμουνιστής μπορεί να μην είμαι (αυτοπροσδιορίζομαι ως ανένταχτος αριστερός, που κάτι, πάντα, βρίσκει και ψηφίζει – συνήθως όχι το ίδιο), αλλά δεν είμαι και αντικομμουνιστής· σαν τον κύριο Μπαλτάκο ας πούμε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φώντα η θέση της ΚΝΕ άλλαξε το 79 μετά τα γεγονότα του Χημείου γιατί τους εφευγε πλέον ο κόσμος ομαδικά. Το 82 ήταν πλέον όλοι τους ροκάδες αν και πηγαίνανε στις συναυλίες με τον Ρίζο στο χέρι για συσπείρωση λογω του φόβου των αναρχικών κτλ.
      Πριν η ποινή για τέτοια γούστα ήταν διαγραφή τουλάχιστο.

      Διαγραφή
    2. «Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι» τραγουδούσε ο κομμουνιστής Μάνος Λοΐζος (ok, o Παπακωνσταντίνου το τραγουδούσε, καταλαβαίνετε πώς το λέω…) το 1980…

      Διαγραφή
    3. Το τραγουδούσε, αλλά ο Λοίζος δεν ήταν ούτε ΚΝΕ, ούτε κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ για να τον περιορίζει κάτι τέτοιο. Ούτε βέβαια το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν ροκ το ίδιο, απλά έτεινε χείρα σε μια μουσική του συρμού τότε.

      Διαγραφή
    4. Αφήνω δε το γεγονός πως και η ειρωνεία είναι άστοχη. Δεν υπάρχει ουδεμία συσχέτιση ανάμεσα στο τι ακούει ο καθείς και στο πώς μετακινείται.

      Μπορεί να μην υπάρχει "λογική" συσχέτιση, αλλά υπήρχε ιστορική συσχέτιση, λόγω διάφορων τάσεων, "φυλών", μόδας κλπ.

      Οι mod για παράδειγμα προτιμούσαν τις βέσπες.

      Οι hardcore bikers τύπου Hell's Angels πιο άγριες μουσικές (αργότερα π.χ. Motorhead και έτσι).

      New Wave-άδες πάντως δεν θα έβλεπες με Harley.

      Εδώ είχανε διαφορές στα μαλλιά και στα ρούχα, και δεν θα είχαν στον τρόπο μετακίνησης;

      (άλλος ανώνυμος εγώ)

      Διαγραφή
    5. Αν γκουγκλάρεις «Λοϊζος-ΚΚΕ» θα βρεις πάμπολλα sites που γράφουν πως ο Λοΐζος ήταν μέλος του ΚΚΕ – μέχρι και ο Κούλογλου(;) το γράφει στο tvxs. Παρά ταύτα, επειδή θέλω να είμαι προσεκτικός και να αποφεύγω τις κακοτοπιές, δεν έγραψα πως ο Λοΐζος ήταν κομματικό στέλεχος (οργανωμένος) του ΚΚΕ. Έγραψα, απλώς, πως ήταν «κομμουνιστής». Κάποιος που έγραφε εργατικούς «ύμνους» και η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, η ΕΣΑΚ-Σ, τον ευχαριστούσε γι’ αυτό σε οπισθόφυλλο δίσκου θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον αυτό. Κομμουνιστής δηλαδή.
      Το «Κι αν είμαι ροκ» δεν ήταν ροκ τραγούδι; Εδώ έπαιζαν οι μισοί Socrates μέσα (Σπάθας, Αντύπας, Ζηκογιάννης) και μου λες ότι δεν ήταν ροκ; Για βάλε το πάλι να τ’ ακούσεις… Ούτε του συρμού ήταν το ροκ το 1980. Για ψάξε να δεις πόσοι… πολλοί δίσκοι ελληνικού ροκ είχαν βγει το 1980…

      Διαγραφή
    6. Κομμουνιστές τότε ήταν όλοι στα καλλιτεχνικά. Θα έπρεπε να ψάξεις πολύ για να μην βρείς κομμουνιστή ή αριστερό. Δεν αποκλείω ακόμα και ο Γιώργος ο Κατσαρός κομμουνιστής να δήλωνε στη μεταπολίτευση.

      Άλλο λέω: ότι ο Λοϊζος δεν ήταν ποτέ ο σκληροπυρηνικός διαφωτιστής ή ο ακολουθών την «κομματική γραμμή» και πειθαρχία, ώστε να είναι περίεργο που, το '80 άλλωστε, έγραψε ένα τραγούδι με αναφορά στο ροκ.

      Δεύτερο, τι σημασία έχει ποιοί παίζουν μέσα, και μάλιστα ως session μουσικοί, για το αν είναι ροκ; Εδώ ένα σωρό ροκάδες, κιθαρίστες, μπασίστες κλπ έχουν παίξει και σε σκυλάδικα (εξ ανάγκης) χωρίς αυτό να τα κάνει ροκ. Όπως δεν είναι ξαφνικά ροκ τα τραγούδια του Peete Seeger και ας τα παίζει ο Springsteen.

      Το τραγούδι είναι τυπική ελληνική έντεχνη μπαλάντα με ηλεκτρικό ήχο ― στο είδος που θα διαπρέψει μετά ο Παπακωνσταντίνου και ένα σωρό άλλοι. Αν θες το λες και ροκ, αλλά ως στυλιστική επιρροή, όχι ως μέρος μιας (ανύπαρκτης) ροκ πορείας του Λοίζου.

      Όσο για το 1980 ― τότε ήταν που άρχιζε να απενοχοποιείται το ροκ και στα κομματικά ταγάρια σιγά σιγά. Και ήταν ήδη δημοφιλές ― το ξένο ― στην πιο ψαγμένη νεολαία. Ο κόσμος είχε βαρεθεί το «πολιτικό τραγούδι» και εκείνο τον καιρό το γύρναγαν άλλοι στο ροκ, άλλοι στις ρεμπέτικες κομπανίες, και άλλοι στα ελαφρολαϊκά.

      Είχαμε άλλωστε ήδη μια δεκαετια και βάλε με Σαββόπουλο (και πολύ πιο ροκ πειραματισμούς), Εξαδάκτυλο, Πελόμα Μποκιου κλπ. Ακόμα και το «Φλου» είχε βγεί ένα χρόνο πριν. Δεν ήταν ούτε άγνωστο το ροκ, ούτε ανύπαρκτο το Ελληνικό ροκ.

      Εγώ το βλέπω σαν ένας καταξιωμένος σε άλλο ύφος και ήχο συνθέτης να παίρνει 2-3 στυλιστικά στοιχεία από το ροκ, για να κάνει ένα τραγούδι αναφοράς σε αυτό το φαινόμενο, χωρίς να έχει σχέση ιδιαίτερη ο ίδιος.

      Το ίδιο έκανε π.χ. ο Γκαίνσμπουγκ ― έπαιρνε ροκ ή ρέγκε στοιχεία της εποχής, αυτό δεν τον κάνει ροκά.

      Διαγραφή
    7. Να σου πω, τώρα, ανώνυμε. Θα καθίσουμε να αναλύσουμε το ελληνικό τραγούδι της εποχής, και τι ακριβώς έκανε ο Λοΐζος; Θα γράψουμε άρθρο για το «Για Μια Μέρα Ζωής» και για το πόσο σημαντικό υπήρξε εκείνο το άλμπουμ για το ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας του ’80; Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
      Άσε τι δήλωνε ο ένας κι ο άλλος και κράτα αυτό που σου είπα. Πως ο Λοΐζος ήταν ένας κομμουνιστής, ο οποίος συνεργαζόταν στενά με το ΚΚΕ (και τις παρατάξεις του), εκφράζοντας και τις ιδέες του κόμματος μέσα από κάποια τραγούδια του, ανεξαρτήτως αν ήταν οργανωμένος ή όχι.
      Άσε, επίσης, αυτά για τους Σαββόπουλους και τους Εξαδάκτυλους… τα έχουμε πει εκατό φορές. Μην εμφανίζεσαι σαν να παραδίδεις μαθήματα…
      Το ελληνικό ροκ στα τέλη του ’70 άρχιζε σιγά-σιγά να παίρνει και πάλι μπρος, και τραγούδια όπως το «Κι αν είμαι ροκ» ή το «Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί» (του επίσης κομμουνιστή τότε Μικρούτσικου) έδιναν την ευκαιρία στον πιο νέο κόσμο να γνωρίσει μαζικότερα τον ήχο, και το τι θα μπορούσε να σημαίνει η έκφραση «ελληνικό ροκ». Εγώ, όταν ήμουν 14 χρονών π.χ. δεν είχα ακούσει ούτε Εξαδάκτυλους, ούτε Σπυριδούλες… Από τις «επιτυχίες» πήρα γραμμή κι άρχισα να ψάχνω και τα υπόλοιπα.
      Κάνεις λάθος όταν χαρακτηρίζεις το «Κι αν είμαι ροκ» ως «τυπική ελληνική έντεχνη μπαλάντα με ηλεκτρικό ήχο», γιατί αυτό το λες τώρα, τότε δεν θα το έλεγες. Μην ψάξω να βρω, τώρα, κριτικές για το πώς αποκαλούσαν, τότε, αυτά τα πράγματα. Ούτε ο Λοΐζος είχε «μια (ανύπαρκτη) ροκ πορεία». Φαίνεται πως δεν θα έχεις διαβάσει την ανάρτηση για τα ηλεκτρικά «Νέγρικα» του ’66 (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_21.html), χρόνια πριν ο… μεγάλος ροκάς Σιδηρόπουλος ξεκινήσει να παίζει μπαλάντες (ως Δάμων και Φιντίας), τραγουδώντας στη συνέχεια… τούμπου-τούμπου-ζα. Και μην ανακατεύεις στη μέση το «σκυλάδικο», είναι άσχετο με την κουβέντα. Ο Λοΐζος ήθελε να κάνει ροκ – και όπως το ’66 είχε μαζέψει δίπλα του τους ροκάδες (Cinquetti κ.λπ.), έτσι και το ’80 μάζεψε δίπλα του τους Socrates, που μόλις είχαν βγάλει το “Waiting for Something”. Και ο Dylan όταν ήθελε να κάνει rock το ’65, πήρε δίπλα του τους ροκάδες (Michael Bloomfield, Al Cooper κ.λπ.). Αυτή είναι μια σωστή (ανάλογη) κουβέντα, και όχι να καθόμαστε να ψάχνουμε αν ο Serge Gainsbourg ήταν ροκάς ή όχι. Πιστοποιητικά ροκ φρονημάτων τώρα θα δώσουμε;

      Διαγραφή
    8. Ανώνυμε (με τα bold γράμματα στα σχόλια) βλέπω ότι πήρες σβάρνα τις αναρτήσεις και σχολιάζεις διάφορα. Είναι και αυτός ένας από τους ρόλους του blog – ok και καλά κάνεις. Σχολιάζω το σχόλιο [Ανώνυμος 28 Μαρτίου 2014 - 12:15 π.μ.].

      Πάλι, όμως, γνωστά πράγματα μας λες.

      Τώρα αν σου πω εγώ πως ξέρω ροκάδες που δεν έχουν δίπλωμα οδήγησης… ούτε για ποδήλατο, ή ότι μετακινούνται με ταξί, τι λες; Θα τους κατατάξουμε στην ροκ συνομοταξία, ή θα τους διαγράψουμε από τα κατάστιχα; Το ότι κάποιοι θέλουν να δηλώνουν το τι μουσική ακούν μέσω ενός εξωτερικού προφίλ (ντύσιμο, αξεσουάρ κ.λπ.) δεν αποκλείει τους υπολοίπους που πράττουν κάτι άλλο.

      Διαγραφή
  9. χ:

    επειδη μ εστειλε η αναφορα στα εντομα

    https://www.youtube.com/watch?v=WjB3yk6Kc4g

    αν κ ηταν στην εκπομπη του σγοντζου κι οχι στο (πιο ποπ) μουσικοραμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραίο, αλλά, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, δεν ήταν αυτό το video-clip, που μου έχει σφηνωθεί στη μνήμη (έτσι νομίζω δηλαδή). Εκείνο ήταν πιο… να το πω… eraserhead.

      Σγόντζος; Σγόντζο ποτέ δεν έβλεπα – μου την έσπαγε, το λέω εν σχέσει με τον Γκούτη, που μου ήταν συμπαθής.

      Διαγραφή
  10. 1)οι πρωτες diy κυκλοφοριες εντοπιζονται στα mid 60s.
    2)το πανκ στην Ελλαδα ηρθε το 1966 (Knacks κτλ)
    3)Το πανκ του 77 ειναι η τριτη γενια πανκ.Η πρωτη ειναι το 65-66 η δευτερη '69(stooges κτλ) Αρα το πανκ του 82 ειναι η τεταρτη γενια και οχι δευτερη...(ισως και πεμπτη εαν σκεφτουμε οτι το 1979 οι uk subs παιζαν διαφορετικο πανκ απο εκεινο του 77 και του 82 και ηταν ενδιαμεσος σταθμος..
    4)Ρε ''The Motorcycle boy'' τι nick name ειναι αυτο?biker που ακουει new wave την ειδες?χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμε, κάθε 2-3 τρία χρόνια και… γενιά του πανκ πάει πολύ. Sixties (garage) punk και seventies punk νομίζω πως είναι «μια χαρά». Κάποιος που έπαιζε punk το ’90 θα πούμε ότι έπαιζε απλώς «punk», δεν θα πούμε ότι έπαιζε nineties punk – είναι too much (εκτός κι αν έχουμε να κάνουμε με χρονικό προσδιορισμό). Ούτε θα βγάλουμε καμμιά δεκαπενταριά γενιές punk από το ’60 μέχρι σήμερα.

      Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να ειρωνεύεσαι άλλον σχολιαστή (και μάλιστα ως ανώνυμος). Αφήνω δε το γεγονός πως και η ειρωνεία είναι άστοχη. Δεν υπάρχει ουδεμία συσχέτιση ανάμεσα στο τι ακούει ο καθείς και στο πώς μετακινείται.

      Διαγραφή
    2. Ξέχασες τους MODERN LOVERS τους NEW YORK DOLLS και τα συγκροτήματα του CBGB. Αυτά δεν θα έπρεπε να μπούν ανάμεσα στη 2η και τη 3η?

      Τους ROCKET FROM THE CRYPT, τους PERE UBU και τα HARDCORE συγκροτήματα πού τα βάζεις?

      Γενικά αυτό το σχήμα με τις γενιές δε μου φαίνεται να βοηθάει πολύ

      Διαγραφή
    3. Ώχ. Τους Rocket From The Tombs εννούσα

      Διαγραφή
  11. Ρε ανώνυμε με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Αν υπάρχει κάποιος που έχει κοντράρει τον Motorcycle Boy στο δίκτυο για θέματα όπως τα ελληνικά μουσικά 80s, τον Νίκο Νικολαΐδη και δεν θυμάμαι τι άλλο ακόμη αυτός είμαι ’γω. Και δεν φοβάμαι μην μου πάρεις τη θέση, έτσι; Να εξηγούμαστε (και πλάκα κάνω).
    Να υπενθυμίσω επίσης πως οι συγκεκριμένες κόντρες δεν προήλθαν από εμένα. Απλώς εγώ είχα γράψει κάτι, δέχτηκα επίθεση και απάντησα στις επιθέσεις. Τω καιρώ εκείνω όλα αυτά. Αργότερα αποκαταστάθηκε μεταξύ μας μια καλύτερη επικοινωνία. Να μπορούμε να γράφουμε δηλαδή εκείνο που νομίζουμε, χωρίς να φθάνουμε σε λεκτικές ακρότητες. Φυσικά, εμένα δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις μου (ούτε είναι) οι λεκτικές ακρότητες. Κάποιες φορές, όμως, αναγκάστηκα να αμυνθώ, για να υπερασπίσω το έργο μου. Το «δισκορυχείον» εννοώ. Που αν το κάνω σελίδες, θα βγάζω ένα βιβλίο κάθε χρόνο, για πολλά χρόνια… Αμύνθηκα, λοιπόν, στο δικό μου blog, έναντι των επιθέσεων που δέχτηκα, δίχως να γράψω τίποτα και πουθενά σε κάποιο άλλο. Ούτε με το όνομά μου, ούτε πολύ περισσότερο ως ανώνυμος (πράγμα το οποίον δεν έχω πράξει ΠΟΤΕ). Έχω λοιπόν ένα πρόβλημα με την «ανωνυμία».
    Θες να καταφερθείς εναντίον του motorcycle boy, πήγαινε στο δικό του blog, στο facebook και πες του ό,τι θες. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Εδώ, αν θέλεις να βλέπεις ανώνυμο σχόλιο δημοσιευμένο αυτό δεν θα έχει προσωπικές αιχμές, που να αφορούν σε κάποιον άλλο σχολιαστή. Κριτική, φυσικά, είσαι ελεύθερος να κάνεις, πρέπει όμως να καθορίσεις κάποια όρια που να είναι αποδεκτά από αυτούς που σε φιλοξενούν (από εμένα δηλαδή). Αν θέλεις, λοιπόν, να έχει προσωπικές αιχμές το σχόλιό σου (κι αυτές μέχρι ενός σημείου βεβαίως) θα εμφανίζεις σαφές ηλεκτρονικό ίχνος. Για να μην το επεξεργαστώ εγώ λοιπόν (αυτό το τελευταίο που μου έστειλες), σου προτείνω να το κάνεις εσύ και να το ξαναστείλεις.
    Με όλο τον σεβασμό. Όπως σέβομαι κάθε σχολιαστή που με τιμά, διαβάζοντας το «δισκορυχείον».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΦΩΝΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΚΠΛΗΣΕΙΣ ΘΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΥΣΤΟΧΟ ΤΩΝ ΓΡΑΦΟΜΕΝΩΝ ΣΟΥ ΠΟΥ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ.ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΙΟ ΠΑΝΩ ΣΧΟΛΙΑ 1.ΒΕΒΑΙΩΣ ΜΕΤΑΞΥ 1980 ΚΑΙ 1985(ROCK IN ATHENS,ΟΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑΣΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ)ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΑΛΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ ΜΟΥΣΙΚΑ.(ΜΕΣΑ Σ'ΑΥΤΑ ΤΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΖΥΜΩΣΕΩΝ ΑΠΛΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ENGLISH PUNK,SECOND WAVE OF BRITISH METAL,ΕΚΡΗΞΗ DISCO EITIS,ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ NEW WAVE,EKΡΗΞΗ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟΥ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ,ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ HARDCORE,THRASH,BLACK METAL K.Λ.Π ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ.)2.TO MOYΣΙΚΟΡΑΜΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ(ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΠΤΙΚΑ,ΛΟΓΩ ΜΗ ΥΠΑΡΞΗΣ INTERNET-YOU TUBE)MOYΣΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΥΣ POP ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΟΥΤΗ( OΠΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΝ ΑΔΙΚΗΣΕ ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗ),ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΒΟΥ GEORGE,ΚΑΙ BANANARAMA ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΒΛΕΠΕΣ ΤΟ RUN TO HILLS TΩN IRON MAIDEN!!(ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΙ,ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΩ)ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΙΛΟΤΣΙΜΠΗΣΩ ΟΛΟΥΣ.3.Η ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΩ ΤΡΙΤΣΗ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ CLUBS,ME ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.(ΠΕΡΙ ΤΑ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.)4.ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ SIXTIES ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΠΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΤΟ GARAGE KAI TΗΝ BRITISH INVENSION.(10 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 1965-1968 ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΟΙ ΓΙΕΓΙΕΔΕΣ ΤΩΝ CLUB ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΑΝ ΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΤΑ'ΡΙΧΝΕ Ο ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΠΛΑ U.S GARAGE ROCK.),ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΑΛΛΑ ΕΙΔΗ ΟΠΟΥ Η ΝΤΟΠΙΑ ΠΙΑΤΣΑ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ ΒΗΜΑ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ.ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΛΛΟΙ,ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.ΦΙΛΙΚΑ ΓΙΑΝΝΗΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. καλησπερα Φωντα παρακολουθω τις αναρτησεις σου σχετικα με τα 80ς στην Ελλαδα και επειδη ημουν κι εγω εκει θα μου επιτρεψεις να επισημανω καποια πραγματα
    α) ειναι αληθεια οτι η punk post punk ελληνικη σκηνη με ελαχιστες εξαιρεσεις δεν τυχαινε και της καλυτερης αποδοχης. Aυτο δε σημαινει τιποτε παραπανω απο την επιβεβαιωση της αδιαφοριας των περισσοτερων για τα πολιτιστικα δρωμενα στη χωρα μας ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ και σιγουρα δεν αποτελει κριτηριο αξιολογησης.
    Επειδη καταλαβαινω οτι δε γουσταρες ιδιαιτερα την ολη φαση και δικαιωμα σου δε θαταν καλυτερο να αφηνες αλλους να ασχοληθουν με το θεμα που κατι τους ελεγε και ενδεχομενως χωρις τις υπερβολες νεωτερων κατι τους λεει ακομη ;
    β) για το θεμα της συλλεκτικης αξιας εκεινων των δισκων σου υπενθυμιζω οτι το ιδιο εγινε και στο εξωτερικο με την ψυχεδελικη και progressive δισκογραφια που στην εποχη τους δεν πουλιοντουσαν ουτε σαν προσφορες. Aποτελει αυτο κριτηριο αξιολογησης;
    γ) το θελουμε δεν το θελουμε η ελληνικη ροκ σκηνη της Ελλαδας ηταν ολη αυτη η punk post punk φαση οπως και η μεταλ σκηνη κι οχι αυτα που προσπαθουσαν πονηρα να πλασσαρουν εταιρειες και παρατρεχαμενοι απο κατα τα αλλα συμπαθεις καλλιτεχνες αλλα σε αλλη φαση. Oπως ασχετοι με το θεμα ηταν και οι Alexandros Scraptown που φιγουραρουν στη λιστα σου με τα καλυτερα εκεινης της δεκαετιας
    Ευχαριστω για τη φιλοξενια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα ανώνυμε. Θα μου επιτρέψεις να σου πω πως βγάζεις άστοχα συμπεράσματα στα θέματα που θίγεις και με αφορούν.
      Μερικές διευκρινήσεις λοιπόν…

      1). Τα δικά μου κριτήρια αξιολόγησης είναι αυστηρώς «προσωπικά» και δεν σχετίζονται με την…

      «αδιαφορια των περισσοτερων για τα πολιτιστικα δρωμενα στη χωρα μας ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ»…

      όπως μας λες. Όσοι διαβάζουν το «Δισκορυχείον» θέλω να νομίζω πως το ξέρουν.

      2). >>Επειδη καταλαβαινω οτι δε γουσταρες ιδιαιτερα την ολη φαση και δικαιωμα σου…<<

      Λάθος καταλαβαίνεις. Υπάρχουν punk και post punk ελληνικά συγκροτήματα από τα 80s, που μ’ αρέσουν πολύ. Κι έχω πει ποια είναι αυτά…

      3). Φυσικά και ΔΕΝ αποτελεί κριτήριο η σπανιότητα των δίσκων, για να αξιολογήσεις μια σκηνή. Αν είναι δυνατόν. Αυτά είναι προφανή πράγματα, και απορώ πως σου ήρθε… Άλλο ήταν το νόημα εκείνων που έγραψα.

      4). Το 45άρι του Alexandros και το πρώτο LP των Scraptown απ’ όσο θυμάμαι τα είχα στη λίστα με τα 20 καλύτερα των 80s. Για ποιο «θέμα» μιλάς, και ποιοι είναι οι «άσχετοι»; Δεν είναι δίσκοι του ’80 αυτοί; Πειράζει, γιατί τους θεωρώ ωραιότερους από πολλούς άλλους;

      Διαγραφή
  14. Πώ-πω ρε παιδιά. Το σκίσατε το θέμα.
    Ρε σείς μόνο να αναλύαμε έτσι καθημερινά ζητήματα και θα θέλαμε 3λίτρα νερό,
    -ο καθένας- μόνο για να τη βγάλουμε την υπόλοιπη μέρα.
    Αν μου επιτρέπεται επι της διαδικασίας και επειδή ο φίλος Μήτσος με έστειλε εδώ
    και θα έσκαγε άμα δεν έγραφα κάτι "και καλά ψαγμένο" , πρέπει να πώ τα εξείς: "γκουχμ"
    ΣΙγά τα αυγά γι'αυτό το άρθρο ! Πολύ σχολαστικότητα για ένα θέμα ,
    (κάτι στο περίπου)το Ελληνικό ρόκ - η ανεξάρτητη σκηνή κλπ , κλπ.
    Ξινά σταφύλια περασμένου αιώνα ρε παιδιά.
    Ταλέντα ώς επι το πλείστον με ελάχιστες γνώσεις και με λίγη όρεξη για να κάνουν τη μουσική τους γνωστή πέρα απο τη γειτονιά τους και με σκοπούς, συνήθως, άμεσου συμφέροντος δλδ να επιδειχθούμε και να πηδηχθούμε.
    Μετά ψόφαγε ένας θείος και τους άφηνε ένα αυτοκίνητο , πιάναμε δέκα δεκάρες απο τη δουλειά του μπαμπά και απο δώ πάνε και οι άλλοι.

    Δεν είναι σπουδαία ιστορία συμβαίνει παντού. Απλά είμαστε μικρή χώρα,
    λίγοι ακούγαμε ροκ - πάντα λίγοι θα είμαστε- και μέσα σε όλα βγήκαν κάποιοι ΚΑΚΙΣΤΟΙ
    -ως επι το πλείστον- μιμητές που προσπαθούσαν με κλανιές να κάνουν Ελληνικό ΠανκΡοκ και δίσκους -ΕΛΕΟΣ-. Στίχοι με νόημα όπως "Η εκτέλεση- τώρα- πραγματοποιήθηκε" βαφτιζόταν ελληνικό πάνκ -με νόημα- που συγκρίνεται μόνο με το θρυλικό του Χάρρυ Κλύνν "ζητάω βοήθεια- μα το βυτείο δεν έρχεται" και άλλες τέτοιες αηδίες που ουρλιάζανε σε ηχογραφήσεις ή live για να μας πείσουν ότι ήταν αυτοί και οι Pistols που παίζανε πανκ σε αυτή τη γή, (γιατί οι Clash-κλάσανε πλέον και δεν τραβάγανε).

    Σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις , κυρίως απο τύπους που εξυπηρετούσαν συστήματα και είχαν δυνατότητα προβολής αλλά και κάποιοι που δούλευαν συνέχεια , σαν επαγγελματίες σε σκυλάδικα, όπως και πορωμένοι που δεν σταμάτησαν να δημιουργούν και να παίζουν μουσική- δλδ μέχρι σήμερα τους βρίσκεις να ξημεροβραδιάζονται σε στούντιο .
    Γκρουπάρες με απίστευτες ιδέες και άνθρωποι με διαμάντια χαρακτήρες, αλλά με αυτά, σε μία τέτοια χώρα, δεν μπορούσες να ζήσεις...
    έτσι ερχόντουσαν οι πυξ φαξ και άλλοι τέτοιοι καταπληκτικοί τύποι ...'ολοι ρόκ να ούμ. Τρέλα.

    Θέλω να πώ, ότι μάλλον καλύτερα να μείνουμε στην αισθητική ρε παιδιά της εποχής που -οκ- είχε μια ρομαντικότητα τέλος πάντων και να συγκεντρωθούμε στα σημερινά άκρως ενδιαφέροντα υβρίδια -που πραγματικά συγκρίνονται με κάτι απ'έξω, κυρίως γιατί τώρα υπάρχουν τα ίδια μηχανήματα παντού.

    Κάτι τελευταίο . Σπάνια ιδεολογία και καλή μουσική πάνε μαζί και πιο σπάνια γίνονται hit-single.
    Πολλά λέμε για τα κωλομεγλυφάτα τραγούδια επίσης εκείνης της εποχής και τους συνθέτες τους , αλλά
    -ειρήσθω εν παρόδω- ο Κατσαρός (δεν τον άκουγα) έφτασε να είναι ο 7ος καλύτερος σαξοφωνίστας ανα τον κόσμο εκείνη την περίοδο και ένας απο τους λίγους που σήμερα, που ζεί ακόμα, είπε τα καλύτερα για τον μουσικό Τζίμη Πανούση και τις Μουσικές Ταξιαρχίες -Δημόσια.
    Την ίδια στιγμή , άσήμαντοι πανκομαλάκες της εποχής με σημερινή ιδεολογία πλέον κλου-κλου-Έ; λέγαν : "-ντάξει μωρέ , σιγά τα αυγά"

    ...απλά σχολίασα και -γώ , έτσι , για την άλλη άποψη -της άλλης- που δεν ακούγεται ,
    αλλά ευτυχώς λόγω δισκορυχείου γράφεται. Καλημεραμάν !

    ΑπάντησηΔιαγραφή