Σάββατο 18 Απριλίου 2015

WE FREE free rock/free jazz σε ιστορική ετικέτα

– Μας ενώνει με ιστορικές στιγμές…
– Περί τίνος πρόκειται;
– Μα για το καινούριο CD της γαλλικής εταιρείας Futura et Marge;
– Ε, και;
– Μισό λεπτό… για να γίνω κατανοητός…
Η Futura υπήρξε ένα θρυλικό γαλλικό label των early seventies (ιδρύθηκε από τον Gérard Terronès, το 1969). Στη Futura είδαν το φως της δισκογραφίας θρυλικά άλμπουμ του avant-rock και της avant-jazz (LP δηλαδή των Georges Arvanitas, Michel Portal, Mal Waldron, Jacques Thollot, Chêne Noir, Red Noise, Fille Qui Mousse, John Tchicai κ.λπ.), πριν ο Terronès στρίψει προς την ετικέτα Marge το 1973, ηχογραφώντας εκεί, και στα sub-labels Blue Marge και Hôte Marge στην πορεία, αθάνατες «ελεύθερες» μουσικές (Willem Breuker, Archie Shepp, Sonny Sharrock, Evan Parker κ.λπ.), φθάνοντας σιγά-σιγά έως τις μέρες μας. Γιατί το CD Strange but True [Disques Futura et Marge, 2014] των We Free, που τώρα θα εξετάσουμε, ανήκει στην υποετικέτα Hôte Marge, που αριθμεί ήδη 12 νούμερα (από το 2010 μέχρι σήμερα). Άρα λοιπόν, και όπως αντιλαμβάνεστε, οι συνδέσεις που προκύπτουν από το εν λόγω άλμπουμ είναι πολλές και τρανές και… τρανότερες δεν γίνεται.
Ποιοι είναι οι We Free; Οι Pascal Brechet κιθάρες, σιτάρ, εφφέ, Colin McKellar κοντραμπάσο, λούπες, εφφέ και Thierry Waziniak ντραμς, κρουστά. Τρεις μουσικοί με τη δική τους παλαιά και ξεχωριστή ιστορία, που μεταφέρουν το… 45χρονο πνεύμα της ιστορικής γαλλικής εταιρείας στο τώρα. Εντελώς ενδεικτικά να πω πως ο Brechet υπήρξε μέλος της Celestrial Communications Orchestra του Alan Silva, πως ο McKellar έχει παίξει με τους Eddie Prévost, Paul Rutherford, Mal Waldron κ.ά. και πως ο Waziniak έχει υπάρξει μέλος των Gaël Mevel Quintet και των Trio Rives (μεταξύ των άλλων), για τους οποίους έχω γράψει παλαιότερα στο δισκορυχείον (9/6/2014).
Το CD των We Free αποτελείται από 12 tracks μικρής (δίλεπτα), μέσης (πεντάλεπτα) και μεγαλύτερης (εννιάλεπτα) διάρκειας. Έλκει δε την αισθητική καταγωγή του –κάτι που διαφαίνεται από τις πρώτες στροφές– από το free rock και την free jazz, συνδυάζοντας sixties αρχέτυπα (τη χρήση σιτάρ ας πούμε), με το αγγλικό και γαλλικό free improv των seventies, καθώς και με τις νεότερες πρακτικές (που έχουν όμως παλιά αφετηρία) των θορύβων και των εφφέ. Το αποτέλεσμα έχει μία εντυπωσιακή δυναμική (δεν είναι καθόλου στατικό εννοώ), με τις μουσικές των We Free να κυλούν με απαράμιλλη άνεση (παρότι, γενικώς, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα «δύσκολο» άκουσμα). Κομμάτια όπως τα “In abstracto” και “Strange but true” (τα λένε όλα οι… προγραμματικοί τίτλοι), ή ακόμη τα “Better than a slap in the face with a wet cod” και “Everything is its opposite” είναι εντελώς χαρακτηριστικά μιας παρέας μουσικών, που αν και βίωσε στις μέρες του ’70 την (ευρωπαϊκή) free περιπέτεια, εξακολουθεί να έλκεται από το απρόσμενο και το πείραμα. Και αυτό είναι το κέρδος. Γιατί αυτό ακριβώς το πείραμα είναι εκείνο που εξακολουθεί να διατηρεί, ως άκουσμα, (και) τα ουμανιστικά χαρακτηριστικά του. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου