Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ μία σκληρή ανοιχτή επιστολή του συγκροτήματος από το 1983 με αποδέκτη, βασικά, το μουσικό Τύπο της εποχής

Το 1983, τον Μάρτιο, μια ανοιχτή επιστολή που την υπέγραφαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες είδε το φως σε μια μερίδα(;) του μουσικού Τύπου(;). Τα ερωτηματικά γιατί; Γιατί δεν ξέρω αν η επιστολή δημοσιεύτηκε και σε άλλα περιοδικά κι εφημερίδες (και όχι μόνο στο μουσικό Τύπο), ενώ δεν γνωρίζω, επίσης, αν ολόκληρος ο μουσικός Τύπος (έστω αυτός) παρείχε χώρο στην επιστολή. Προσωπικώς, έχω δει δημοσιευμένη την επιστολή μόνο στο Ποπ & Ροκ και στο Ντέφι. Πιθανώς να υπάρχει και αλλού…
Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Τζίμη Πανούση αναδύθηκαν πολλά από το παρελθόν, γράφτηκαν κείμενα με λάθη και ανακρίβειες φυσικά, αλλά πουθενά δεν είδα να γίνεται λόγος γι’ αυτή την ανοιχτή επιστολή, που είχε, τότε, νόημα και σημασία. Και σήμερα έχει, όχι μόνον ως ένα ιστορικό ντοκουμέντο, που αφορά μια σημαντικότατη μπάντα του ελληνικού ροκ, όπως ήταν οι Μουσικές Ταξιαρχίες, αλλά και γενικότερα.
Η επιστολή, η ανοιχτή επιστολή, ήταν σκληρή, ξεπερνώντας, μάλιστα, τα όρια σ’ ένα σημείο, και το γεγονός πως βρέθηκαν δύο τουλάχιστον μουσικά περιοδικά για να τη δημοσιεύσουν (να πω πως στο Ποπ & Ροκ υπήρξε απαλοιφή παραγράφου σε σχέση με το Ντέφι) δείχνει πως παρ’ όλο τον «πόλεμο» που δεχόταν το συγκρότημα από κάποιους μουσικο-δημοσιογράφους υπήρχε χώρος για να πεις τις απόψεις σου – σε μιαν εποχή, υπενθυμίζω, όπου ούτε φάνζιν υπήρχαν, ούτε ιδιωτική τηλεόραση και ραδιόφωνο, ούτε διαδίκτυο κτλ. Όλα ήταν ελεγχόμενα απ’ όσους είχαν τη δύναμη (τον τρόπο, το χρήμα) να βγάζουν περιοδικά κι εφημερίδες (δεν μιλάμε για τα κρατικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια) και αν από ’κει έτρωγες πόρτα, τότε ήσουν πρακτικά… ανύπαρκτος. Όπως, επίσης, διακινδυνευόταν να βρεθείς στα αζήτητα (όσον αφορά στις πωλήσεις των δίσκων σου π.χ.), αν στην έπεφταν αγρίως οι κριτικοί στα μουσικά περιοδικά, σε μιαν εποχή όπου ο κριτικός λόγος είχε ανυπολόγιστη δύναμη. 
Δεν θα αναδημοσιεύσω, εδώ και τώρα, ολάκερη την επιστολή παρά μόνον κάποια αποσπάσματα. Όποιος ενδιαφέρεται να τη βρει, και να τη διαβάσει ολόκληρη, ας το ψάξει…
Αποτέλεσμα της συνεχούς αύξησης της εισαγωγής των διάφορων στερεοφωνικών μηχανημάτων τώρα τελευταία στη χώρα μας, είναι και η αντίστοιχη αύξηση των διαφόρων περιοδικών εκδόσεων που, ενώ έχουν για πραγματικό τους σκοπό τη διαφήμιση των μηχανημάτων αυτών, χρησιμοποιούν σαν κάλυψη μουσικά θέματα και παρουσιάζονται σαν δήθεν μουσικά περιοδικά, δημιουργώντας έτσι τον κίτρινο μουσικό τύπο.
Οι υποτιθέμενοι «δημοσιογράφοι» των περιοδικών αυτών είναι στην πλειοψηφία τους μανιώδεις συλλέκτες σπάνιων και περίεργων δίσκων μοντέρνας μουσικής, αποκομμένοι από την ζωντανή μουσική πραγματικότητα, και την ελληνική και την ξένη, που προσπαθούν να καλύψουν την άγνοιά τους γράφοντας εγκωμιαστικές κριτικές για ασήμαντους και άγνωστους καλλιτέχνες, που «ανακαλύπτουν», και λασπολογούν προσπαθώντας να θάψουν οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται στο χώρο μας και έχει κάποιο κοινωνικό αντίκτυπο, γράφοντας κουτσομπολιά, κακοήθειες και αναίσχυντα ψέματα, προσπαθώντας να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη έτσι ώστε να ανέχεται φασίστες τύπου NEW ORDER να δέρνουν τους ακροατές τους στο Σπόρτιγκ αδιαμαρτύρητα.
Έτσι έχουμε φτάσει σε σημείο να διαβάζουμε κριτικές ενός Λυμπερόπουλου, που δεν ανέχεται σαν τραγουδίστρια την Μάριαν Φαίηθφουλ, γιατί επειδή είναι όμορφη την προτιμάει να του κάνει τσιμπούκια(!), που βρίσκει τέλειο έναν τραγουδιστή (σ.σ. Νίκος Γκίνης) όταν τραγουδάει στο συγκρότημα ΣΥΝΔΡΟΜΟ, αλλά τον βρίζει όταν τον ακούει στους ALAMANAS BRIDGE, γιατί αγνοεί ότι πρόκειται για τον ίδιο, και που αποκαλεί το κοινό ενός μαγαζιού γεμάτου καθημερινά, πρόβατα και το ίδιο το μαγαζί στάβλο.(…)
Και φτάνουμε στην περιπτωσάρα που ακούει στο όνομα Αργύρης Ζήλος (πρόκειται για δημοσιογράφο, που συμπαθούν ιδιαίτερα οι ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ μια και τον βάζουν στο πρόγραμμά τους καθημερινά να ανοίγει την παράσταση μεταμφιεσμένος σε νέγρα), που, ενώ νυστάζει όταν ακούει τους ΦΑΤΜΕ, εκστασιάζεται ακούγοντας στο γραφείο του (γιατί ως γνωστόν η γυναίκα του τού απαγορεύει να ακούει μουσική στο σπίτι) συνθεσαϊζεροειδή γκρουπάκια ξενέρωτων Εγγλέζων βουτυρόπαιδων.(…)
Υ.Γ. Ανοιχτή απειλή (γιατί όχι;) στους αλήτες του κίτρινου τύπου. Δεν έχουμε καμμία σχέση με το ροκ όπως το έχετε εσείς στην αρρωστημένη φαντασία σας και δεν θα ανεχτούμε άλλες κακοήθειες. Αν εξακολουθήσετε να ασχολείσθε μαζί μας να είστε σίγουροι ότι οι επόμενες «κριτικές» σας θα είναι μόνο για τους καλλιτέχνες που θα επισκέπτονται αφιλοκερδώς το νοσοκομείο όπου θα νοσηλεύεστε. ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΙΤΡΙΝΟΥ ΤΥΠΟΥ. 
(ΓΕΙΑΣΑΝ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ)

14 σχόλια:

  1. Τα μαζέψανε μετά, με την ουρά στα σκέλια, όπως θα δεις:

    http://www.tzimakospanousis.gr/keimena/mt74.php

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. http://www.tzimakospanousis.gr/keimena/mt61.php
      ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ, Ποπ & Ροκ, τ. 61, Μάρτιος '84, σ. ??, στήλη…
      >>ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ (Προς το παρόν)<<
      Σημασία έχει πως είχαν δίκιο να αντιδράσουν αν τους έθαψαν. Απλώς σ' ένα-δυο σημεία ξέφυγαν... Προφανώς μετά επενέβησαν οι δικηγόροι και το πράγμα μαζεύτηκε...

      Διαγραφή
  2. Σχόλια και από το facebook...

    Spyros Diastimikos
    Στο blog σου έστειλα πως το μαζέψανε με την ουρά στα σκέλια οι ...100 κιλά ροκάδες :) Ξαναπαραθέτω και εδώ.
    http://www.tzimakospanousis.gr/keimena/mt74.php
    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ, Ποπ & Ροκ, τ. 74, Απρίλιος 84, σ. 20, στήλη ΓΡΑΜΜΑΤΑ

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    http://www.tzimakospanousis.gr/keimena/mt61.php
    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ, Ποπ & Ροκ, τ. 61, Μάρτιος '84, σ. ??, στήλη…
    >>ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ (Προς το παρόν)<<
    Σημασία έχει πως είχαν δίκιο να αντιδράσουν αν τους έθαψαν. Απλώς σ' ένα-δυο σημεία ξέφυγαν... Προφανώς μετά επενέβησαν οι δικηγόροι και το πράγμα μαζεύτηκε...

    Spyros Diastimikos
    Εγώ κρατάω τη παλιοροκάδικη έπαρση του ευτραφούς Ψυχικο-ΑγιοΠαρασκευιώτη απέναντι στους βουτυρομπεμπέδες της βρετανικής εργατικής τάξης με τα casio και διασκεδάζω αφάνταστα που μας τα θύμησες.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Σπύρο σημασία στο ροκ έχει το τι λες, όχι το πώς το λες (για μένα δηλαδή). Και ο Πανούσης και οι Φατμέ είπαν πράγματα σοβαρά στα early 80s, που αφορούσαν όλους. Οι Φατμέ είχαν και ήχο "προχωρημένο" στο πρώτο άλμπουμ (Police κ.λπ.) δεν ήταν παλιοροκάδες. Ο Πανούσης κράταγε βέβαια από τα σέβεντις, αλλά η ουσία δεν ήταν στο ότι δεν είχαν σύνθια στη line-up τους οι Ταξιαρχίες, ήταν σ' αυτά που λέγανε. Και στη γενικότερη αντικομφορμιστική στάση τους (ήταν η ουσία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Nikos Filippaios
    Το συγκεκριμένο απόσπασμα της επιστολής το βρίσκω πολύ εύστοχο, αν και πράγματι ακραίο. Επίσης, το τραγούδι των Alamanas Bridge, δλδ οι Μουσικές Ταξιαρχίες με τον Νίκο Γκίνη, πολύ ωραίο. Τέλος, μια απορία: σε ποιο ακριβώς γεγονός αναφέρεται η μπάντα όταν γράφει: "φασίστες τύπου NEW ORDER να δέρνουν τους ακροατές τους στο Σπόρτιγκ αδιαμαρτύρητα.";

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    O sumner είχε πετάξει με δύναμη τη μελόντικά του στο πρόσωπο ενός θεατή.

    Nikos Filippaios
    Ευχαριστώ για την πληροφορία. :-) Πάντως, ένα μειονέκτημα της επιστολής είναι η εχθρότητα των Μουσικών Ταξιαρχιών (ως ανόθευτοι ροκάδες) στον ανερχόμενο τότε ηλεκτρονικό ήχο.

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    >>Οι New Οrder φέρθηκαν πολύ άσχημα. Ο Bernard Butler, που ήταν πολύ μεθυσμένος, μεταξύ άλλων, είχε μια μελόντικα και έπαιζε σε κάποιο σημείο και χωρίς ποτέ να μάθουμε το γιατί πήρε τη μελόντικα και την εκσφενδόνισε προς τον κόσμο. Φυσικά βρήκε στο κεφάλι ενός κοριτσιού που την πήγαν κατευθείαν στο νοσοκομείο. Όπως καταλαβαίνεις, ο κόσμος τους μίσησε μετά από αυτό<< από lifo.gr
    Εξ όσων έχω διαβάσει, γιατί στη συναυλία δεν ήμουν, οι New Order ήταν οι χειρότεροι όλων και αποδοκιμάστηκαν. Γράφει ο Άκης Μπογιατζής στη Μουσική της εποχής τα σχετικά.

    Sakis Bwanas
    Προφανώς οι Μ.Τ. δεν ήταν μόνοι τους στην απαξίωση του ηλεκτρονικού ήχου…

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    Sumner λέγεται (και το είχε κάνει και Albrecht κάποια στιγμή επί το γερμανικότερο). Ούτε εγώ είχα πάει, αλλά είχε σχολιαστεί πολύ το πέταγμα της μελόντικας (ενώ και από το κοινό -και πριν τη συναυλία- υπήρχε μια εχθρότητα γιατί τους θεωρούσαν ναζί)
    https://www.discogs.com/artist/33928-Bernard-Sumner
    Bernard Sumner

    Nikos Filippaios
    Sakis, θεωρώ ότι, πολλοί Έλληνες ροκάδες των 80s, επειδή μουσικά αναπτύχθηκαν στα ροκ 60s-70s, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την ηλεκτρονική μουσική της περιόδου και όλη της την αισθητική... π.χ. πλήθος να χορεύει σε ένα μονότονο (για τα δεδομένα της εποχής) ηλεκτρονικό beat. Γιώργος, οι συνειρμοί του ονόματος των Joy Division μάλλον θα φταίγανε για την παρεξήγηση...

    Vassilis Konstandopoulos
    Στη φάση με την μελόντικα, στεκόμουν πίσω από το κορίτσι που χτύπησε. Το κλίμα εν γένει δεν ήταν και τίποτα ενθουσιώδες, αλλά φεν υπήρχαν άλλα παρατράγουδα. Κάπου στην μέση της συναυλίας αν θυμάμαι καλά, ο έτσι αφού έπαιξε μελόντικα, την πέταξε (όχι εκσφενδόνισε πάντως) προς το κοινό, παντελώς βλακωδώς, καθώς αφενός κανείς δεν το περίμενε, αφετέρου η μελόντικα και με απλό πέταγμα, μπορεί να κάνει ζημιά. Με το που έπεσε η κοπέλα, εγώ έκανα να πιάσω την μελόντικα να την πετάξω πάνω στη σκηνή με τον ηλίθιο, αλλά πρόλαβε ένας διπλανός και την έβαλε στο παντελόνι του. Σιχτίρισα κι έφυγα, ούτως ή άλλως δεν μου λέγανε και τίποτα, ούτε και φαν των Joy Division ήμουνα.
    ΣΗμειωτέον, ενώ οι Fall και οι Birthday party κάνανε παρέα εκτός συναυλίας, οι άλλοι ήταν εντελώς ξένοι, αν θυμάμαι καλά, ο Σμιθ είχε πει ότι "Ούτε καν ναζί δεν είναι ικανοί να γίνουν" και "Ο θεός να έχει καλά τον Ίαν Κέρτις εκεί πού βρίσκεται, αλλά μην κάνει και μας στείλει κανέναν άλλον παρόμοιο".
    Επίσης αν θυμάμαι καλά, υπήρχεένας περίεργος φωτισμός, με έναν προβολέα πίσω από το πάλκο που έπεφτε πάνω στον κόσμο, με αποτέλεσμα, τουλάχιστον εκεί που καθόμουν, να μην μπορείς να διακρίνεις καλά τι γινόταν επί σκηνής, όταν το γκρουπ δεν κάλυπτε τον προβολέα με τα σώματά του.

    Spyros Hytiris
    Το γεγονός με τη μελόντικα είναι καταγεγραμμένο στη μνήμη όσων παρευρέθηκαν στη συναυλία, αλλά όχι μόνο στην Αθήνα. Όταν είχα πει τότε σε έναν Ιταλό φίλο μου, τον Κάρλο, ότι είχα πάει στο φεστιβάλ με τους New Order, πριν προλάβω να του πω λεπτομέρειες, μου λέει: "Αυτούς στην Ιταλία τους λένε φασίστες γιατί ένας απ' αυτούς πέταξε μια φυσαρμόνικα και χτύπησε ένα παιδί στο κοινό την ώρα της συναυλίας" (!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Vassilis Konstandopoulos
      Πάντως η φασιστοφήμη τους συνόδευε πριν έρθουν εδώ, δεν ήθελε και πολύ βέβαια, Joy Division, New Order, αλλαγή ονόματος Σάμερ επί το Γερμανικότερον κλπ. φυσικα, ήταν απλώς μαλάκες.

      Spyros Hytiris
      Σωστά Vassilis, είχε προηγηθεί και το όνομα των Joy DIvision (που το είχαν πάρει από το πώς έλεγαν τις ωραίες Εβραίες που βίαζαν οι Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης), αλλά το να χαρακτηρίσεις νεοναζί μια παρέα μικρών παιδιών είναι βαρύ και χωρίς βάση, όπως θα ήταν το ίδιο και για τους Ramones που κάποιος απ' αυτούς εμπορευόταν Ναζί παραφερνάλια.

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Την έχουμε κάνει πολλές φορές αυτή τη κουβέντα, τουλάχιστον για τους Ramones, που στους στίχους τους συχνά τραγουδούσαν μαλακίες. Δεν εμπορεύονταν μόνο αναμνηστικά. Π.χ. τα “Blitzkrieg bop” και “Commando” (και όχι μόνον αυτά) είναι ναζιστικά/ πολεμοχαρή τραγούδια.

      Vassilis Konstandopoulos
      Αυτό λέω κι εγώ Σπύρο, να μην ξεχνάμε ότι το πανκ φλέρταρε αρκούντως με την σβάστικα και τα ναζιστικά παρεφερνάλια (ευλόγως, ως Αγγλοσαξωνικό προϊόν, αλλά ας μήν ανοίξουμε τώρα αυτή τη συζήτηση). Πάντως, στα Πασοκικά 1982, δεν θυμάμαι τίποτα ναζίδια στο Σπόρτινγκ, σκέψου τώρα τι θα γινότανε.Οι "Διμοιρίες της Χαράς" ήταν κοινά μπουρδέλα στα στρατόπεδα, υπηρετούμενα από όμορφες κρατούμενες.

      Γιώργος Γιαννόπουλος
      https://www.youtube.com/watch?v=_bE8LuPEqjQ
      Joy Division you all forgot rudolf hess

      Vassilis Konstandopoulos
      Χα! Θυμάμαι τότε τον Αρβανίτη που χτυπιότανε, "αν θέλουνε να προκαλέσουνε, να σηκώσουνε σφυροδρέπανα όπως οι New York Dolls". Τεσπα, η blank generation γενιά, είχε εν γένει μηδενική πολιτική συναίσθηση, εξαιρουμένων των γνωστών (και κάποιων αγνώστων). Ok, ήταν κι η ηλικία, αλλά τους είδαμε και μεγάλους.

      Spyros Hytiris
      έτσι είναι. Την πρώτη φορά που ένιωσα -και τρόμαξα μέχρι το κόκκαλο γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου- Έλληνες νεοναζί ήταν στη συναυλία των Public Enemy, δηλαδή μετά από κάποια χρόνια από την εποχή Σπόρτινγκ

      Διαγραφή
    2. Γιώργος Γιαννόπουλος
      Όπως λέει ο hebdidge η σβάστικα στην αγγλία ήταν το σύμβολο του εχθρού. Οι πανκς το χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν την ακραία αντίθεση στο στάτους κβο και τους γονείς τους. Όμως από την αρχή είχε κι' άλλα συμφραζόμενα, που τα εξέφρασε π.χ. ο bowie του low, και που δεν ήταν απαραίτητα αντίθετα στις επιδιώξεις του στάτους κβο στη δύση.

      Vassilis Konstandopoulos
      Μιλάμε για μια εποχή που ο Ναζισμός είχε αισθητικοποιηθεί συστηματικά, βλέπε "Ο Θυρωρός της Νύχτας", "Οι καταραμένοι" και ένα κάρο σοφτ κορ στο σινεμά, οι μαλακίες του Μπάουι, ο θαυμασμός για τη Ρϊφενσταλ (που συνεχίζεται φυσικά) και δε συμμαζεύεται. Ξανά μανά, καλά τα είπε η Σόνταγκ, αν και δεν είχε λάβει υπόψη της και τα νεούδια της ποπ.

      Γιώργος Γιαννόπουλος
      Ότι λέει η ζόνταγκ. Ακριβώς.

      Vassilis Konstandopoulos
      Εγώ αδυνατώ να θυμηθώ πότε τους είδα πρώτη φορά τόσο σκιαχτικούς. Στους ΡΕ δεν ήμουνα. Πάντως, αν και υπήρχαν διάφορα νούμερα στην "¨εγχώρια σκηνή" (θυμάμαι κάποιους Νταχάου Ες Ες και τέτοια) και υπήρχαν και οι σκίνχεντς, στο μουσικό κύκλωμα δεν πολυπαίζανε, μάλλον τους είχε μαζέψει όλους η ΝΟΠΟ. Οι αμπελόκηποι ήταν τίγκα τότε.

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Εμένα η γνώμη μου είναι πως όλοι αυτοί πέρα από την πρόκληση ήταν κωλοναζήδες, γιατί οι αναφορές δεν ήταν μόνο σε επίπεδο εικόνας για να προκαλέσουν οπτικά, αλλά και μέσα στους στίχους. Υπάρχουν πολλοί μαλάκες στο ροκ, που φλερτάρανε με τους ναζί (σε επίπεδο εικόνας) από την εποχή του Brian Jones κιόλας, αν και κάποιοι το κατάλαβαν στην πορεία και διορθώθηκαν. Αυτοί των late 70s-early 80s υπήρξαν αδιόρθωτοι.

      Vassilis Konstandopoulos
      Το ροκ είναι εν γένει συντηρητικό και σαφώς αντικομουνιστικό (ο στίχος του Μπάουι στο heroes, "and the shame was οn the other side" δεν είναι καθόλου τυχαίος), ειδικά οι Βρετανικές εκδοχές του. Στις ΗΠΑ ας πούμε, πέρα από την κλασσική Αμερικάνικη μαλακία, η blank generation και το no wave είχαν μεγαλύτερη πολιτική συνείδηση, ίσως και επειδή προέρχονταν πιο πολύ από διανοούμενους eggheads και ακούμπαγαν και στην ελευθεριακή παράδοση τν beat.

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Και κομμουνιστικό είναι και ό,τι θέλεις είναι. Εντάξει το πιο πολύ είναι απολίτικο, αλλά προοδευτικό ροκ στους στίχους υπάρχει και μάλιστα πολύ.

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Dylan, Beatles, MC5, Fugs, Country Joe, Jeffersons, ακόμη και Stones φυσικά και πάμπολλα άλλα.

      Vassilis Konstandopoulos
      Δεν μιλάω τόσο για στίχους, όσο για τοποθέτηση και φυσικά, χέστηκα για τον προοδευτικό στίχο αν το κομμάτι είναι πατάτα. Γενικά, είναι "συστημικό", τους άλλους, εκτός εξαιρέσεων, τους έτρωγε η μαρμάγκα. Επίσης, να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι για την Μ. Βρετανία, ήταν και παραμένει ισχυρό εξαγωγικό προϊόν που υποστηρίζεται (τα παράσημα της Βασίλισσας στους Μπιτλς δεν ήταν μόνο για την "¨πολιτιστική" προσφορά).

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Οι στίχοι είναι η τοποθέτηση. Αυτά είναι αδιαχώριστα.
      https://www.youtube.com/watch?v=Tz2qq4xT4OM
      Third World War : I'd Rather Cut Cane For Castro

      Vassilis Konstandopoulos
      οκ, είμαστε αλλού

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Ε βέβαια είμαστε αλλού Γενικά το ροκ είναι τα πάντα. Όσο συστημικό είναι άλλο τόσο είναι και προοδευτικό κ.λπ.

      Spyros Hytiris
      Φώντα αν λάβουμε υπόψη διάφορα σαν κι αυτό εδώ, θα αναθεωρήσουμε πολλά. Αλλά στις μικρές ηλικίες, από αντίδραση τα παιδιά πάνε στο άλλο άκρο, όχι επειδή πραγματικά πιστεύουν κάτι τέτοια, αλλά επειδή θέλουν να πάνε κόντρα στον καθωσπρεπισμό και κυρίως γιατί δεν ξέρουν με τι πάνε να παίξουν: "Δεν είχα πολλούς φίλους [στο σχολείο]. Γούσταρα Ναζί και τέτοια. Πήρα Γερμανικά στα προαιρετικά και έκανα ομιλίες του Χίτλερ. Φορούσα κονκάρδες Ες Ες στο σχολείο, ζωγράφιζα σβάστικες σε όλα μου τα βιβλία, μουστάκια Χίτλερ σε ότι εικόνα έβρισκα και κεραυνούς SS στο μπράτσο μου"
      -Ron Asheton (κιθαρίστας των STOOGES), από το βιβλίο "The Uncensored Oral History Of Punk", σελ. 33 (Legs McNeil & Gillian McCain)

      Διαγραφή
    3. Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      Ναι ρε Σπύρο, το ξέρω. Κάποιοι όμως είχαν άλλη συνείδηση και γράφανε τραγούδια για την εργατική τάξη (Lennon), αντιπολεμικά (Country Joe) κ.λπ. Ε, υπήρχαν και μαλάκες, που παίζανε με τις σβάστικες - δεν υπάρχει λόγος.

      Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
      https://youtu.be/cJ_gjIVgbmE
      Warm Dust - Blood Of My Fathers

      Spyros Hytiris
      Λίγοι είναι αυτοί που σε μικρές ηλικίες έχουν την ευαισθησία, τις οπτικές γωνίες και το όραμα του Λένον, Φώντα. Οι περισσότεροι μένουν στην ανεγκέφαλη διασκέδαση, στην αντίδραση γενικά και αόριστα και στον αυτοπροσδιορισμό τους ως το αντίθετο των γονιών τους. Από την άλλη, οι ταμπέλες "φασίστας" και "ναζί" απέχουν από την πραγματικότητα συνήθως. Ο Μακνίλ που έγραψε το βιβλίο από το παραπάνω σχόλιο που έκανα, λέει σε κάποιο σημείο για τους Ramones (και ήταν μέσα στα πράγματα γιατί εξέδιδε το αυθεντικό PUNK φανζίν και τους γνώριζε όλους αυτούς εκ των έσω):
      "Οι Ramones τραγουδούσαν ότι ήταν Ναζί στο τραγούδιToday Your Love/Tomorrow The World, αλλά δεν ήταν Ναζί. Ολόκληρη η κουλτούρα των 70s βασιζόταν στον καθωσπρεπισμό. ΕΠΡΕΠΕ να είσαι καθωσπρέπει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κονκάρδες με το smile έγιναν το σύμβολο των 70s. Έτσι, όταν οι Ramones τραγουδούσαν ότι ήταν Ναζί, στην πραγματικότητα έλεγαν 'δε γουστάρουμε να είμαστε καθωσπρέπει' ".

      Stylianos Tziritas
      Ειδικότερα στα τέλη των σ70s και ακόμα περισσότερο στα 80s η αισθητικοποίηση της σβάστικας έγινε καθαρά στα πλαίσια όχι μόνο του μιλιταρισμού που επέβαλε ο δευτερος ψυχρός πόλεμος αλλά και στο επίπεδο της απελευθέρωσης των σεξουαλικών ηθών που μέσω των ναζί και των στολών τους είδε μια αντισύστεμ εικονα του ερωτισμού που σχετιζόταν με μαζοχισμό και σαδισμό. Οι στολές των γερμανών όντως καθαρά state of the art σε σχέση με τα τσουβάλια ή συντηρητικά αποκόμπια προηγούμενων εποχών που φορούσαν Αγγλοι, Γαλλοι και λοιποι, μαζί με το "απαγορευμένο" που εφερνε η σβαστικα ως φορέας του τρόμου (βάλτε μεσα και τις θεωριες περι μυστικισμού) έπιασε σε κάποια κλιμάκια του rock n roll πολλούς πόντους, Στην περιπτωση του Bowie πάντως ειχε να κάνει και με τις υποθεωρίες νιτσεϊσμού που καλλιεργούσε.

      Διαγραφή
    4. Είναι λέτε πολύ μεγάλη η διαφορά του φοράω σβάστικα για πλάκα από το φοράω σβάστικα στα σοβαρά?

      Διαγραφή
  4. Dimitris Papadopoylos
    Καλημέρα Φώντα δε την είχα υπόψη, πραγματικά ενδιαφέρον ντοκουμέντο. Τώρα για το ποιος "δικαιώθηκε" οι Μ.Τ. ή ο "Ήχος", η αλήθεια είναι κάπου στη μέση απ' ότι έχει δείξει ο χρόνος.

    Bill Orb
    Τη θυμάμαι την επιστολή, με είχε εξοργίσει τότε που ήμουν μικρός, με εξοργίζει ακόμη περισσότερο τώρα. Μαλακίες του Τζιμάκου

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Η επιστολή είναι των Μουσικών Ταξιαρχιών όχι του Τζιμάκου.

    Bill Orb
    Το ξέρω, αλλά πιστεύω ότι αυτός έκανε κουμάντο, μπορεί να κάνω και λάθος

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Είχε πλάκα αυτή η επιστολή την εποχή που δημοσιεύτηκε! Σήμερα φαντάζει, απλώς, γραφική! Έχει όμως ιστορική αξία!

    Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
    Αν τους έθαψαν καλά έκαναν και αντέδρασαν. Το να θάβεις τις Μουσικές Ταξιαρχίες και τους Φατμέ το 1982 πάει να πει πως είσαι άσχετος. Απλώς ξέφυγαν σε κάποια σημεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σχετικα με Joy Division και Bowie υπαρχει συνδεση μιας και οι division ειχαν παρει
    την ονομασια τους,δηλ την πρωτη,απο το Warszawa του Low.Ο Bowie παλι ηταν επηρεασμενος απο τον Bryan Ferry (μεγαλος νοσταλγος του ραιχ)
    Σιγουρα οι Joy Division ειταν γοητευμενοι απο την αισθητικη του ραιχ αλλωστε το εξωφυλο του πρωτου τους αλμπουμ τα λεει ολα,ενας εφηβος ναζι χτυπαει το τυμπανο του πολεμου.
    "Ολοι ντυμενοι με ομορφες στολες επιναν και σκοτωναν για να περασει η ωρα τους,για να φορωντας την ντροπη των εγκληματων τους βαδιζουν σε γραμμες με μετρημενα βηματα.."απο το They walked in line

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. έστω και καθυστερημένα, σχετικά με την επιστολή .. Η κόντρα του Ήχου και πιο συγκεκριμένα του Ζήλου και του Λυμπερόπουλου με τις ΜΤ είχαν αισθητική -ιδεολογική βάση - η παρέα του Τζιμάκου έπαιζε άς πούμε παλιομοδίτικο ροκ και τα έχωνε χοντρά στο ΚΚΕ.
    Η επιστολή έχει κάμποσες ανακρίβειες- ο Ζήλος είχε φτύσει τους New Order - κι όσο γι αυτό περί ασήμαντων συγκροτημάτων που τα ξέρουν μόνο οι συλλέκτες ..ουδέν σχόλιο.
    Για να καταλάβει κάποιος εκείνη την εποχή μόνο μια λέξη μπορεί να την αποδώσει ΚΑΦΡΙΛΑ Πέρναγες πχ από το κέντρο της Αθήνας και απολάμβανες κάτω από το ευωδιαστικό νέφος την πλαστικούρα και την τσίκνα των κομματικών ομιλιών, αν τη γλύτωνες από τα ραντεβού των χουλιγκάνων έπεφτες στην χλίδα των καψουροτράγουδων που παίζαν στη διαπασών από τα ανοιχτά παράθυρα των Zastava

    ΑπάντησηΔιαγραφή