Σάββατο 27 Απριλίου 2013

η επικαιρότητα Χ 3

Θέμα Πρώτον. Κολλάτος.
Η ανακοίνωση της 21/4 είχε ως εξής. «Συνελήφθη εκ νέου ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλάτος επειδή αυτή τη φορά ανήρτησε έξω από το σπίτι του στο Κολωνάκι δύο πανό με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ αλλά και τον Αδόλφο Χίτλερ. Το σπίτι του σκηνοθέτη να σημειωθεί ότι βρίσκεται κοντά στη γερμανική πρεσβεία. Κατά την επιχείρηση της αστυνομίας ο Δημ. Κολλάτος δεν άνοιγε την πόρτα και έτσι αφού παραβιάστηκε η είσοδος, μεταφέρθηκε στο τμήμα. Στο ένα πανό αναγραφόταν: “27 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα, Αντισταθήκαμε” και στο άλλο “Απρίλιος 2013, οι Γερμανοί είναι στην Αθήνα, Κοιμόμαστε”. Πριν από περίπου έναν μήνα, ο Δημ.Κολλάτος είχε συλληφθεί για προσβολή συμβόλων, καθώς είχε κρεμάσει στο μπαλκόνι του την ελληνική σημαία με τη γερμανική μπότα».
Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε σε διάφορα sites, για ν’ ακολουθήσουν  εν συνεχεία τα καθιερωμένα σχόλια των αναγνωστών. Δεν χρειάζεται να πω πως η συντριπτική πλειονότητα των σχολίων ήταν για τα πανηγύρια. Ο κάθε αδαής λέει ό,τι του κατέβει για οτιδήποτε και άνευ λόγου, αδυνατεί, όντας λειψός στη σκέψη, να δει που έγκειται το πρόβλημα, βρίζει, «φτύνει» και κοροϊδεύει, ενώ θα έπρεπε, πρώτα, αυτά (και άλλα τόσα) να τα έχει πράξει για τα μούτρα του.
Το ζήτημα με την περίπτωσή μας δεν ήταν αν συμφωνούμε με το περιεχόμενο των δύο πανό, αν προσβάλλουν ή όχι την αισθητική μας (εμένα δεν την προσβάλλουν – αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα), αν «λαϊκίζουν», αν μας «υποτιμούν ως λαό» και άλλα τέτοια συναφή, αλλά εάν έχει κάποιος το δικαίωμα να κρεμάσει στο μπαλκόνι του σπιτιού του ένα πανό όπως εκείνο/εκείνα που κρέμασε ο Κολλάτος. Αυτό είναι το μείζον θέμα. Αν είναι ελεύθεροι δηλαδή να εκφραστούν, όσοι το επιθυμούν, και να αντιπαρατεθούν απέναντι σε μια κατάσταση με τον συγκεκριμένο τρόπο. Και τι ειπώθηκε αντί για ’κείνο που έπρεπε να ειπωθεί; Πως ο Κολλάτος «από τα νιάτα του ήταν γραφικός» και πως «το πρόβλημά του είναι κλινικό χρόνια τώρα». Τα ζώα (αν και τι μας φταίνε τα ζώα τα καημένα… μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν;) που έγραψαν αυτά τα σχόλια (σε γνωστό ιντερνετικό περιοδικό), που δεν έτυχε να δουν ποτέ τις Εληές, τον Θάνατο του Αλέξανδρου και τη Ζωή με τον Άλκη, που δεν έχουν διαβάσει τον Καπετάν Αντώνη και την Γυναίκα του Σωκράτη έρχονται να διαγράψουν το έργο του Κολλάτου (το οποίο αγνοούν), αντί να μας πουν (αν μπορούσαν να σκεφθούν δηλαδή) τη γνώμη τους για το μόνο που είχε νόημα – αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, κατ’ αυτούς, παρανόμησε και αν ήταν πράξη δικαίου ή μη η σύλληψή του. Ή, έστω, να αναρωτηθούν για το κατηγορητήριο (κάποιοι, ελάχιστοι, το έκαναν).
Ως γνωστόν την Πέμπτη (25/4) ο Κολλάτος αθωώθηκε από το Πλημμελειοδικείο. Τα βούρλα δεν θα αθωωθούν ποτέ…

Θέμα δεύτερον. Μητσοτάκης.
Συνομίλησε ο Μητσοτάκης με τους… bloggers και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Και καλά έκανε ο σχεδόν αιωνόβιος Μητσοτάκης, και να τα κατοστήσει και να τα ξεπεράσει και να είναι πάντα καλά και σε φόρμα, ώστε να ανακαλύπτει και στο μέλλον τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Blogger… νααα… με το τσουβάλι. Αλλά αυτό είναι το ζήτημα; Το γλείψιμο προς τον γηραλέο πολιτικό –από τους νεοφιλελέδες (που τον έχουν πάντα για guru τους) και τους αστοιχείωτους νεανίες– υπήρξε άνευ προηγουμένου.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η εξοικείωση του Μητσοτάκη με τα ιντερνέτια, αλλά τι ειπώθηκε εκεί (προσωπικώς δεν παρακολούθησα – ούτε μ’ ενδιαφέρει) και αν βρέθηκε κάποιος, έστω ένας blogger (αν ξέρετε κάποιον, πείτε τον και σ’ εμένα) να στριμώξει τον τέως Πρωθυπουργό, που λέει όλο τα ίδια και τα ίδια για την αποφράδα τριετία της διακυβέρνησής του, θυμίζοντάς του τους φόρους που επέβαλλε στα καύσιμα (ένα 50άρι εν μία νυκτί) και τις ρουσφετολιγικές προσλήψεις στη ΔΕΗ (κάποιοι μιλάνε για περισσότερο από 11 χιλιάδες), στη διάρκεια της θητείας του και λίγο πριν τις εκλογές του ’93. Οποίος εκσυγχρονισμός… Αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, στην Ελλάδα ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι βάζουν φόρους και διογκώνουν το Δημόσιο. Να μη θυμηθώ το αλήστου μνήμης 0+0=14%... Για να μην ψάξω να δω σε κάτι παλαιά Αντί, που μου έχουν απομείνει, τις ιστορίες με τον ΟΤΕ και όλα τα υπόλοιπα… Τα ψάχνουν άλλοι που είναι κι η δουλειά τους.

Θέμα τρίτον. Στανίση.
Μ’ αρέσει η Στανίση. Δεν τρελαίνομαι όμως, καθότι έχει πει και πολύ σαβούρα (έχει πει και καλά) κι εν πάση περιπτώσει στο δικό μου σημειωματάριο μετράει λιγότερο από άλλες μυστικές της νύχτας. Παίζει Premier League η Στανίση – το βλέπεις και στην πασχαλιάτικη διαφήμιση από τα… λαϊκά καταλύματα των πλάνων (το ’χει πιάσει το νόημα ο σκηνοθέτης). Καψαλισμένη αθλητική φανέλα και χύμα κρασί σε πλαστικό μπουκάλι, αλλά τ’ αυθαίρετα… δίπατα και το γκαζόν αλφάδι. Όσοι είναι fans της… σκυλοτεχνικής της Β Εθνικής (από… Βιετνάμ και κάτω) –και κυρίως των πρωινών μουσικών αγώνων στα ξερά της επαρχίας, εκεί όπου το άθλημα είναι πιο επικίνδυνο, προσφέροντάς σου όμως τρανές χαρές– αντιλαμβάνονται. Τι να μας πει η παραλία, όταν υπάρχει ο κάμπος;
Όμως, προσοχή. Η πασχαλιάτικη διαφήμιση τής Κατερίνας είναι πολύ καλή – και όσοι τρώνε τα νύχια τους για να βρουν τι δεν τους αρέσει (εγώ τα βρίσκω όλα συμβατά με την εικόνα της τραγουδίστριας) τους συμβουλεύω το Πάσχα να τη βγάλουνε με μπρόκολο και τραχανά. Ν’ αφήσουν τα σπληνάντερα να τα περιδρομιάσουμε εμείς, κι εκείνοι να μυρίζουν τις λαδόκολλες και να τους τρέχουνε τα σάλια… Η εκδίκηση του Τρινιτά. Ειδικά το ρεφρέν του τραγουδιού, στο ντουέτο με τον κουμπάρο και με φόντο τα κρόσσια που ψευτολαμπιρίζουν, είναι χάρμα. Μπράβο κύριε νταϊρέκτορα… Μου θυμίζει Στρέλλα (ο Κούτρας ή ο Almodóvar έκανε το κλιπ;).
Θ’ αρέσει πολύ στους γκέι η διαφήμιση –είμαι σίγουρος–, αλλά αρέσει και σ’ εμένα που δεν είμαι.

11 σχόλια:

  1. Κυριε Τρουσσα τα σχολια σας χτυπανε κεντρο. Η δε Στανιση ειναι χαρμα και η ολη διαφημιση ειναι απο τις πιο απολαυστικες που εχουν κυκλοφορησει. Ευγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο καμπος και η Στανιση ειναι μια χαρα αλλα ο κουμπαρος με την 'πετσουλα' κανει κοιλια.Δεν υπαρχει τετοιο πραγμα.
    Η αναρτησης σας πολυ καλη ξανα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φώντα έχεις δίκιο να λες ότι το περιστατικό με τον Κολλατο είναι λογοκρίσια και ότι πρέπει να καταδικαστεί (όχι ο Κολλάτος, το περιστατικό).

    Κάνεις λάθος όμως όταν λες ότι το ζήτημα της λογοκρισίας είναι το μοναδικό που πρέπει να μας απασχολέι. Υπάρχει και το θέμα της ποιότητας του δημοσίου λόγου, το οποίο κακώς αναδεικνύεται μέσα από ένα περιστατικό απαράδεκτης λογοκρίσιας, είναι όμως υπαρκτό.
    ΚΑι αν θεωρήσουμε τον Κολλάτο σοβαρό δημιουργό (όπως υποννοείς), μιλάμε για ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Αν ο πολιτικός λόγος τέτοιων ανθρώπων είναι επιπέδου και ύφους τράγκα/δελφιναρίου, τότε από ποιον να περιμένουμε νηφάλιες και συγκροτημένες θέσεις;

    Για Στανίση είμαι διχασμένος....δεν μου αρέσει η αφ υψηλού κριτική της λαϊκότητας, ούτε απορρίπτω γενικά το τρας - από την άλλη όμως ούτε και η εξύψωση του σκυλάδικου και της αισθητικής του με βρίσκει σύμφωνο, μου κάνει κάπως σε πασοκίλα των 80ς.

    Νίκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ουσιώδες είναι ότι εγώ δεν έκανα γενική τοποθέτηση (περί λογοκρισίας ή μη), αλλά αναφέρθηκα σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο περιστατικό. Για τα συγκεκριμένα πανό στο μπαλκόνι του Κολλάτου και μόνον. Αν μιλήσουμε γενικώς θα τη χάσουμε την μπάλα. Όπως έγραψα σαφώς…

    «Το ζήτημα με την περίπτωσή μας δεν ήταν αν συμφωνούμε με το περιεχόμενο των δύο πανό, αν προσβάλλουν ή όχι την αισθητική μας (εμένα δεν την προσβάλλουν – αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα), αν «λαϊκίζουν», αν μας «υποτιμούν ως λαό» και άλλα τέτοια συναφή, αλλά εάν έχει κάποιος το δικαίωμα να κρεμάσει στο μπαλκόνι του σπιτιού του ένα πανό όπως εκείνο/εκείνα που κρέμασε ο Κολλάτος. Αυτό είναι το μείζον θέμα».

    Μην το γενικεύσουμε – να μιλήσουμε για την περίπτωση Κολλάτου. Εμένα, λοιπόν, τα συγκεκριμένα πανό δεν αντιβαίνουν στην αισθητική μου. Πράγμα το οποίον έγραψα και στην ανάρτηση. «Δεν με προσβάλλουν». (Δεν λέω αν συμφωνώ ή όχι με τα γραφόμενα – λέω πως δεν αντιβαίνουν στην αισθητική μου). Δεν με προσβάλλουν. Τι άλλο να πω; Να συζητήσω για τον Κολλάτο, που έχει σχεδόν 60 χρόνια (από το 1956) πολιτιστική προσφορά με ταινίες, βιβλία ποιητικά και λογοτεχνικά, θεατρικά και άλλα πολλά; Να συζητήσουμε. Έχω ήδη κάνει δύο αναρτήσεις για το έργο του (Ο Θάνατος του Αλέξανδρου, Η Γυναίκα του Σωκράτη) και μπορεί να κάνω κι άλλες στο μέλλον.

    Η πασοκίλα των 80s είχε σχέση με το κωλάδικο τραγούδι και όχι με το σκυλάδικο. Σκυλού, δε, δεν είναι ούτε η Στανίση. Ούτε έχει κάποια σχέση με το τρας. Θα μπλέξουμε και μ’ αυτά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φώντα ναι έχεις δίκιο, στην συγκεκριμμένη περίπτωση μιλάμε βασικά για μια περίπτωση λογοκρίσιας εις βάρος του Κ.
    Αλλά το ζήτημα της ποιότητας του δημοσίου λόγου στην Ελλάδα είναι μείζον και σχετίζεται εν μέρει με αυτό της ελευθερίας του λόγου. Διότι αν το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι αυτό του Κολλάτου (που αυτό είναι...), υπερασπίζεται κανείς την ελευθερία τυο λόγου (διότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου χωρίς αυτήν), αναρωτιέται όμως από την άλλη και τι θα βγει από αυτό τελικά.
    Και δεν είναι το θέμα αν σε προσβάλει ή όχι η αισθητική του (αδιάφορο), αλλά με ποιους όρους αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να γίνεται ο δημόσιος διάλογος. Οπωσδήποτε όχι υπό την απειλή λογοκρισίας, αλλά πιστεύεις ότι οι θεατρινισμοί επιπέδου δελφιναρίου, η κοκεταρία, η σαχλαμάρα, το argumentum ad Hitlerum και η υστερία μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση μας και ότι με αυτούς τους όρους πρέπει να εκφρασουμε τις πολιτικές θέσεις μας εντός και εκτός χώρας;

    Στο άλλο τώρα, η διαφορά σκυλάδικο-κωλάδικο δεν είναι και τόσο ξεκάθαρη. Άλλωστε μια άγρια σεξουαλικότητα εκτός συμβατικής αισθητικής και "καλού γούστου" υπάρχει και στο σκυλάδικο - δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει και αυτό στην έκσταση (αλλά και στο κοπάνημα του κεφαλίου στον τοίχο την επόμενη μέρα...). ΒΑσικά δεν είμαι και τόσο σίγουρος με το τι εννοεις κωλάδικο τραγούδι.
    Το κωλάδικο σαν όρος νομίζω είναι 90ς φαινόμενο κατά βάση, ...μητσοτακικής προελέυσεως (άνοιγμα συνόρων με βαλκάνια). Ας πούμε τραγουδίστρια με την εμφάνιση της Στανίση δεν θα μπορούσε να γίνει φίρμα στα 90ς-00ς, ενώ στα 80ς γινόταν ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νομίζω πως σ’ εκείνο που έπρεπε να συμφωνήσουμε –το αντικειμενικό ας πούμε– συμφωνήσαμε. Το άλλο είναι εντελώς υποκειμενικό –το πώς αντιλαμβάνεται ο καθείς τον δημόσιο διάλογο– και πιθανώς σ’ αυτό δεν θα συμφωνήσουμε (αν και θα ’πρεπε). Ξεφεύγοντας λοιπόν από την περίπτωση του Κολλάτου (με τις δράσεις του οποίου, το ξαναλέω, δεν έχω πρόβλημα – καλά κάνει ο άνθρωπος!), έρχομαι να πω πως ο δημόσιος διάλογος έχει δύο που συνδιαλέγονται.
    Δεν γίνεται να επιζητείς και να ψάχνεις το «επίπεδο» μόνο σ’ εκείνον που υποβάλλεται στην πιο σκληρή δοκιμασία από την περίοδο της Κατοχής.
    Εδώ, κινδυνεύουμε να βρεθούμε από την μια μέρα στην άλλη ΟΛΟΙ μας στη φυλακή, αν δεν ξεχρεώσουμε τους δανειστές. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Όποιος δεν πληρώσει τους ιλιγγιώδεις και εγκληματικούς φόρους την πάτησε. Θα χάσει τις τελευταίες του οικονομίες (αν του έχει απομείνει κάτι), μετά θα χάσει το αυτοκίνητό του, τα υπάρχοντά του (ξέρεις πόσες δισκοθήκες διαλύονται αυτή τη στιγμή; – ρώτα να σου πω), το σπίτι του, ενώ πιο πριν απ’ αυτά μπορεί να έχει χάσει τη ζωή του... Η ΒΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ. Εμένα αυτή η κατάσταση (που δεν έζησα την Κατοχή), μου θυμίζει τη στρατιωτική θητεία. (Δηλαδή η θητεία δεν ήταν τίποτα μπροστά στο σημερινό – καθότι εκεί είχαμε εξασφαλισμένο τουλάχιστον φαΐ, ύπνο, τζάμπα πρωτοβάθμια υγεία, τζάμπα εισιτήρια κ.λπ.). Γιατί μόνο στη θητεία ζούσαμε, μονίμως, με τον φόβο και το άγχος τής τιμωρίας και της φυλακής. Το αντιλαμβάνεσαι αυτό ή όχι; Άσε λοιπόν τους «καλούς τρόπους» και διαμόρφωσε τις σκέψεις και τον λόγο σου αναλόγως.

    Περί σκυλάδικου-κωλάδικου εγώ ακολουθώ σε γενικές γραμμές (σε γενικές γραμμές λέω) τις απόψεις του Πετρόπουλου.
    Ρίξε μια ματιά εδώ…

    http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=20443&page=5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φώντα

    το πρόβλημα μου δεν είναι οι καλοί τρόποι - και φυσικά κατανοώ ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί κάποιος να εκφραστεί πιο σκληρά (αν και δεν θα έπρεπε - μόνο να κερδίσει έχει κανείς με την νηφαλιότητα και την κοσμιότητα).
    Αν ο Κ. κόμιζε στοιχεία και επιχειρήματα στον δημόσιο διάλογο, ας το έκανε και με μη κόσμιο τρόπο. Το πρόβλημα είναι αυτές οι ανούσιες ναρκισσιστικές συμπεριφόρες (που δεν περιορίζονται βέβαια στον Κ., απλά είναι η αφορμή τώρα) όπου παίρνει ο άλλος το όφωνο να μας πει ότι η Μέρκελ είναι ο Χίτλερ κτλ κτλ λες και θα γίνουμε με τέτοιες αερολογίες σοφότεροι. Είναι καθαρός ναρκισσισμός - ο κανονικός άνθρωπος όταν δεν έχει να πει κάτι, δεν λέει κάτι.
    Είναι ξεκάθαρο ότι οι καταστάσεις (που είναι ούτως η άλλως πρωτοφανείς, όπως λες...) ξεπερνάνε κατά πολύ τον Κολλάτο και την όποια πνευματική-θεωρητική συγκρότηση/εκπαίδευση έχει. Δεν είναι κακό αυτο, λίγο πολύ με όλους μας συνέβει όταν έσκασε η φούσκα.
    Ας κάτσει να διαβάσει και όταν φτάσει στο σημείο να μπορεί να επικαλείται στοιχεία και να επιχειρηματολογεί συγκροτημένα και λογικά, ας ζητήσει το όφωνο.


    Για το άλλο τώρα, ευχαριστώ για τον σύνδεσμο - εξαιρετική η συζήτηση εκεί, το δε σχόλιο #47 πρέπει να είναι ένα από τα 5-6 καλύτερα που έχω διαβάσει στο ίντερνετ! Αλλά μάλλον έχεις δίκιο με την Στανίση, είπα και στην αρχή ότι μάλλον διχασμένος είμαι...

    Νίκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νίκο, αυτά που κάνει ο Κολλάτος (με τα πανό, τις μαζώξεις, τις μεταμφιέσεις κ.λπ.) είναι κάτι σαν happenings, έχουν μια θεατρικότητα. Προσωπικώς, τα αντιμετωπίζω ως ένα είδος πολιτικού θεάτρου. Κάπως σαν τη σοβιετική agitprop. Ο άνθρωπος δίνει μία παράσταση. Μπορεί σε άλλους ν’ αρέσει και σε άλλους όχι – έτερον εκάτερον. Έχουν κάτι από τα θεατρικά του στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 («Ένας Έλληνας Σήμερα», «Ο Άγιος Πρεβέζης», «Οι Εφοπλιστές», «Ο Μεγιστάνας του Τύπου»), που είχαν αναστατώσει, τότε, την Αθήνα· μοιάζουν, μάλλον, με μικρές σκηνές από αυτά.
    Ο σκοπός λοιπόν τέτοιων «συμβάντων» δεν είναι το να επικαλεστεί κάποιος «στοιχεία και να επιχειρηματολογήσει συγκροτημένα και λογικά» (δίχως αυτό να απαγορεύεται), αλλά να κινητοποιήσει και να προκαλέσει, στοχεύοντας στη μνήμη και το συναίσθημα. Το ζήτημα είναι αν όλα αυτά, τα happenings, κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση – κάτι που, εν πάση περιπτώσει, το κρίνει ο καθένας μόνος του. Η δική μου γνώμη είναι πως, ναι, κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να ξαναγράψετε για τη Στανίση. Μας αρέσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άσχετο.
    Μου αρέσουν οι ανώνυμοι που εκφράζονται με τρόπους, και που… κατά βάθος λένε εκείνο που πιστεύουν, βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια, δίχως να… ειρωνεύονται. Με λίγο στρίμωγμα, όλοι μπαίνουν στη θέση τους…

    Σχετικό.
    Φυσικά και θα ξαναγράψω.

    Για την ώρα πατήστε την ετικέτα «καύμα» και διαβάστε για τους:

    Περικλή Περράκη, Γιάννη Φλωρινιώτη, Βούλα Γεωργούτη, Μανώλη Τοπάλη, Μιχάλη Μενιδιάτη, Γιώργο Βάρσο, Γωγώ Θεοδώρου, Τζων Τίκη, Βούλα Πάλλα, Γιώργο Μαργαρίτη, Καίτη Θεοχάρη, Γιώργο Κοινούση, Φώτη Στασουλάκη, Καίτη Ντάλη, Ντένη Παππά, Γιώργο Αιγύπτιο, Κώστα Σούκα, Κώστα Καφάση και άλλους…

    Καλή διασκέδαση! Kι ας είναι Μεγάλη Βδομάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή